Günümüzün hastalığı şükürsüzlüğü ele alıyorduk. Yazıyı Münür Arıkan’dan devamla bir öncekinden okumak konu bütünlüğünü sağlayacaktır. Lütfen bir öncekinden devamla okuyunuz.

            …Şimdi alınan onca bayramlıklar, daha alışveriş merkezlerinde onları alırken bile; -“Açtırmayın lan benim bayramlık ağzımı” fırçaları ile alınmıyor mu?

            En çok doğum günlerinde görüyorum, çocukların sevinçlerini. Gelen onca hediyeye rağmen, mutlulukları sadece hediye paketini açana kadar sürüyor, nedendir bileniniz var mı?

            Ne bekliyor, o minik dünyasında, neyi hayal ediyor acaba da yerine getirilmeyen o beklenti üzüyor onu, bilmiyorum. Ama bildiğim tek bir şey var, mutlu değiller. Mutlu olamıyorlar.

            “Hıımmm. Bu muymuş” edasıyla açılıyor paketler. Ne alana, ne verene bir kutsi teşekkür. Ne de buna sebep olana.

            Hızlı yaşıyor çocuklarımız. Çünkü onlar da bizim şu küresel hızdaki hayatımıza ayak uydurmak zorundalar.  Ve o hızda, elde ettiklerinin şükrünü idrak edecek kadar vakitleri olmuyor, dolayısıyla.

            Ve haz alamıyorlar. Vitaminini alamıyorlar, elde ettiklerinin. Özümseyemiyorlar ellerindeki nimetleri, şöyle doya doya…

            Hani kırk kez çiğne der ya uzmanlar, bir lokmayı. Kırk kez düşünemiyorlar, o nimeti ki ben birine bile razıyım.

            Çocuklar böyle de biz farklı mıyız sanki?

            Biz de böyleyiz.

            İş bulana kadar çektiğimiz acı, işi bulduğumuz gün sevindirebiliyor bizi. Ve birkaç gün sonra ayaklar geri geri gitmeye başlıyor, uğruna büyük bir mücadele vererek girdiğimiz o iş yerine. Ve içimizden artık gitmek gelmiyor. Ve ah keşke başka bir iş yeri olsa diye, aramaya başlıyoruz. Aranmaya başlıyoruz.

            Dünya’nın en (fiziksel) güzelleri ile evlenip 3 gün sonra boşanan çiftler niçin ayrılıyor zannediyorsunuz? Elde edene kadar her şey. Sonra cazibesini, büyüsünü kaybediyor.

            ÖSS’yi kazanana kadar her şey. Sonra uğruna hayatımızı heder ettiğimiz o üniversite bile cazip hale gelemiyor.

            Uğruna mücadele edilen her şey, ev, araba, iş… Her şey ama her şey tılsımını kaybediyor, elde eder etmez.

            Hâlbuki bir fincan kahvenin kırk yıllık hatırının olduğu bir kültürde yetişmedik mi biz? Bırakın bir fincan kahveyi, eşimize aldığımız bir kahve makinesinin  bile 40 dakikalık hatırı olmamasının sebebi nedir Sizce?

            Sebep çok basit Canlar; Şükürsüzlük Sendromu. Ve tabi bunun yol açtığı mutsuzluk sendromu ki, içine düşüldüğünde öyle iştah şurubu ya da anti depresanlarla geçmiyor.

            Konu şükretmek ve Yaradan Rabbinin verdiklerine bir Can dostumun dediği gibi “Allah’ım verdiklerine şükürler olsun, vermediklerine de şükürler olsun” diyebilmek olmalı amacımız.

            Can dostlar bu yazının yani şükretmek konusunun devamı gelmiyor bir türlü. Bu nedenle ertesi yazımızda devam edeceğiz.

            Selam ve dua ile…