Hayatta kiminle dost olduğun önemli; İnsan babasını seçemiyor, annesini seçemiyor, kardeşini de seçemiyor ama zor günlerinde sırtını yaslayacağı bir dostu kendisi seçebilir.

            Bazen hata yapıyoruz. Seçmekte güçlük yaşıyoruz. Gereksiz insanları dost edinebiliyoruz. Ama yapmamız gereken galiba en önemli konulardan bir gerçek bir dost bulup, gerektiğinde ona sırtını yaslamaktır.

            Gerçek bir dostumdan gelen belki çoğumuzun farklı versiyonlarını bildiğimiz bir gönderiyi paylaşacağım sizinle.

            Habib Baba, 4.Murad devrinin gizli, kimsenin bilmediği Allah dostlarındandır. Yaşlıdır, fakirdir, gariptir. Fakat Rabbinin katında da âlemlere denk değerin sahibidir.

            Yaşlı Habib Baba, uzun bir kervan yolculuğunun sonunda İstanbul'a gelmiştir.Yolculuğunun tozunu, yorgunluğunu atmak için bir hamama gider... Niyeti, şöyle iyice bir keselenip, paklanmak... Bedenini de ruhuna denk kılmaktır.

            Fakat hamamcı Habib babayı içeri sokmak istemez. 'Bugün' der, 'Sultan Murad'ın vezirleri hamamı kapattılar, dışarıdan müşteri alamıyoruz.' Habib baba üzülür... Rica, minnet eder, yalvarır...

            'Ne olursun' der, 'kimseye varlığımı belli etmem, aceleyle yıkanır çıkarım. Bu tozlu bedenle Rabbime ibadet ederken utanıyorum. Binbir dil döker. Hamamcı Dayanamaz... Kabul eder... Hamamın en sonundaki odayı göstererek 'Baba şu odada hızla yıkanıp çık, parada istemem. Yeter ki vezirler, senin farkına varmasınlar.'

            Habib baba sevinerek kendine gösterilen yere girer. Yıkanmaya başlar... Ve bu arada hamamcının karşısında yeni bir müşteri belirir. Boylu, poslu, genç, yakışıklı biridir bu gelen. Onunda görünümü fakirdir... Ama sadece görünümü…

            Az önce yaşananlar bir kez daha tekrarlanır...

            Hamamcı vezirler der almak istemez... Ne olursun der, bastırır ve galip gelir... Habib babanın yıkanmakta olduğu odayı göstererek, kulağına fısıldar: 'Şu odada bir ihtiyar yıkanıyor. Sende sar peştamalı beline gir yanına... Beraber sessizce yıkanın, bir an evvel çıkın... Ve ekler: 'Aman ha! Vezirler varlığınızı bilmesinler.'

            Beraber sessizce yıkanmaya başlarlar. Bu arada, hamamın büyük salonundan gelen tef, dümbelek, şarkı, türkü sesleri ortalığı çınlatmaktadır...

            Habib babanın gözü, genç hamam arkadaşının sırtına takılır. Biraz kirlenmiş gibi gelir ona... ve Habib baba yumuşak bir sesle konuşur:

            'Evladım' der, 'Sırtın fazlaca kirlenmiş, müsaade edersen bir keseleyivereyim.' Genç aldığı bu teklif karşısında şaşkınlaşır ve büyük bir haz duyar... Haz duyar, çünkü ömründe ilk defa biri ona, kim olduğunu bilmeden, sırf bir insan olarak, karşılık beklemeksizin bir iyilik yapmayı teklif etmektedir.

            Memnuniyetle Habib babanın önünde diz çökerken: 'Buyur baba' der, 'ellerin dert görmesin' Bu arada içerideki alemin sesleri hamamı çınlatmaya devam etmektedir. Habib baba gencin sırtını bir güzel keseler... Fakat genç kuru bir teşekkürle yetinmek istemez.. Ne de olsa insandır ve o da her insan gibi kendine yapılan iyiliklerin kölesidir. 'Baba' der, 'gel bende senin sırtını keseleyeyim de ödeşmiş olalım.' Habib baba, teklifin kimden geldiğinden habersiz, tebessümle; 'Olur evlad' deyip, gencin önünde diz çöker. Bu arada, genç kese yaparken bir yandan da Habib babayı yoklar, ağzını arar... 'Baba' der, 'görüyor musun şu dünyayı... Sultan Murad'a vezir olmak varmış... Bak adamlar içerde tef, dümbelek hamamı inletiyorlar, sen ve ben ise burada iki hırsız gibi...'

            Habib baba gencin cümlesini tamamlamasına fırsat bile bırakmaz, kendi hükmünü söyler... Gencin Habib babadan duydukları, ağzı açık bırakıp, keseyi elden düşürten cinstendir:

            'Be evladım' der, Habib baba, 'Sultan Murad dediğin kimdir? Sen asıl Alemlerin Sultanına kendini sevdirmeye bak ki, O seni sevince sırtını bile Sultan Murad'a keselettirir...

            Rabbimizi gerçek dost edinen ve onun sevdiği kulu arkadaş edinenlerden olmak dileğiyle…

            Selam ve dua ile…