Şimdi desek ki kapatın gözlerinizi ve geriye dönük düşünün. Sizin en güzel yıllarınız hangisi diye. Yani yaşanmışlıklarınızı gözünüzün önüne getirdiğinizde en güzel ne yazman yani hangi yılar arasında yaşadınız diye.

            Galiba net konuşamayacaksınız. Yani benim için şu ve şu yaşlar arası ayrıydı ben o yaşlarımı en güzel şekilde yaşadım diyemeyeceksiniz.

            Her yaşın kendince güzelliği kendince harika geçmişliği ve kendince sıkıntıları vardı değil mi?

            Yaşlandıkça insan bazı şeylerin daha çok farkına varıyor. Birkaç yıl önce sizin için önemli olmayan pek çok şey yaş ilerledikçe önemini daha bir artırıyor. Bu yaşanmışlıklara bazen “iyi ki yaşamışız” derken bazılarına “keşke yaşamasaydık, hiç olmasaydı” diyoruz.

            Hayatın yarın değil bir saat sonra değil bir dakika sonra ne getireceğini kimse bilemez. Kimse bir saniye sonra yaşayıp yaşamayacağının garantisini de veremez. En inanmışından en inanmamışına kadar yarın yaşama garantim var diye kimse söyleyememiş söyleyemez.

            Kimse yarınını bilmediği gibi kimse de yarını için plan projeler yapmaktan geri kalmıyor. Belki öyle olmasaydı yaşamın bir anlamı olmazdı. Yaşayamazdık ne bugün ne yarın.

            Yaşı epey ilerlemiş insanın seksenlere dayanış yaşları ile nasıl beş yıl sonrasına planlar yaptıklarını görmek hiçte şaşırtıcı değil. Amcalar evlerine yalıtım yapmanın planlarını yaparken teyzeler kundaktaki torununa düğününde ne takacağının hesabını yapıyor. Aslın bakarsanız öyle de olmalı. Yani bu ümittir, ümitsizde yaşanmaz.

            Gençlerimiz ise ölümü hiç düşünmüyor. Onlar için sıra varmış gibi geliyor. Oysa bu ölümdür ve sıra beklemez ki.

            Ekranlarda bir program var. Yaşlı insanların ömürlerinden kesitler veriliyor. Aslında ölümü ne kadar düşünmediğimizin belki de en büyük örneğini bu program anlatıyor. Kimse ölümden söz etmiyor. Yaşlanmaktan şikâyet ediyor ama asla ölümden söz etmiyor.

            Yaşlanmak kaliteli yaşlanmak ve ölüme hazır olmak ömrün her zamanda. Güzel olan bu. Ama yapmıyoruz yapamıyoruz işte.

            Bir yıl daha geçti. Acısı tatlısı ile. Başta dediğim gibi ömrün hangi alanı güzel hangi alanı daha sıkıntılı diye. Galiba yaşadığımız her anın güzelliği ve çirkinliği beraberinde oluyor. Sanki ikiz kardeş gibi.

            Yaş elliye geldi (hala birkaç saat var gerçi daha girmedim ama neyse)

            Hem bir yıllık geçmişe baktığımızda neler yaşadık muhasebesini yapığımızda suratımız şekliden şekle girerken hem elli yıllık bir geçmişi irdeliyoruz.

            Neler yaşandı, daha dün gibi hatırladığımız olayların üzerinden yıllar geçti gitti. Tebessüm ederken hatırladığımız şeylerin içine keder giriyor. Üzülüyoruz. Üzülürken hala heyecan duyduğumuz hatırımıza giriyor. Hayatımızda ne kadar çok şeyler olmuş düşünüp muhasebe yaparken abartı değil birkaç dakika içinde pek çok duyguyu aynı anda yaşıyoruz.

            Geriye dönüp baktığımızda yaş otuz beş yolun yarısı diyen şairin mısralarının ne kadar geride kaldığını görüyoruz. Yaş elli. Galiba ümit etmeye başlıyoruz. Bir yıl beş yıl on yıl derken galiba önümüzde çok uzun yılların kaldığını ümit ediyoruz. Oysa bir dakika sonrası…

            Tüm dostlar, arkadaşlar, akrabalar. Kızımız, oğlumuz, damadımız (inşallah gelinimiz) ve canın hayattaki tezahürü torunumuz ile hayırlı ömür olsun. Sadece hayırlı olsun her alanda. Gerisi hikaye.

            Selam ve dua ile…