Genel seçimlere artık neredeyse bir elin parmakları kadar zaman kalmışken partilerde eylemlerde söylemlerde sertleşti.

            Belki bu işin doğasında var bu tür sert söylemler. Yani seçimler yaklaştıkça doğal olarak herkes eteğindeki taşı son bir heves ve son bir gayretle adeta şeytan taşlarcasına rakibine atmak.

            Aslında doğasında olmamalı bu tür sert söylemler. Özellikle bel altı vurma derdini gütmemek lazım, ama maalesef bu öteden beri böyle oldu. Sadece ülkemizde değil dünyanın demokrasi ile yönetilen ve demokratik seçime giren her ülkesinde bu iş böyle oluyor.

            Seçmeni etkilemek için asıl olan partilerin kendi projeleri ile görücüye çıkması gerekirken bir diğerine vurarak siyaset yapmak aslında demokrasinin çokta gelişmediğinin bir örneği olsa gerek.

            Siyasi partiler çıkmalı ve ben şunu bunu vaat ediyorum demeli. Seçmende kendisine en yakın olanı, düşencesine en çok uyanı seçmeli ve ardından da bu işin takibini yapmalı. Verilen söz yerine getirilmediğinde yine hesabını sandıkta sormalı ki bir daha vaatte bulunan ayağını denk alsın.

            Ancak öyle olmuyor.

            Siyasi partiler bir başkasını kötüleyerek prim toplama hevesinde oluyor.

            Her şeyden önce Cumhuriyet tarihinden beri bazı kazanımları elde eden ülkemin bu kazanımların üzerine bir tuğla koyarak geliştirmesi gerekir.

            Ekonomik anlamda işsizliğin, gelir oranındaki dağılımın, gelirdeki adaletin bir yere geldiği tartışılmaz.

            Kimine göre bu son yıllarda daha güzel sağlanmışken kimilerine göre mevcut hükümet ekonomide sınıfta kaldı. Kim ne düşünürse düşünsün birkaç yıl öncesine göre bir kazanım elde edildiği muhakkaktır. Seçime bunu kurban etmemek ve ekonomiyi har vurup harman savurmamak lazım diye düşünüyorum.

            Kim istemez emeklisinin daha refah içinde yaşamasını, kim istemez bir Ramazan bayramına girerken emeklinin üstüne başına bir şey alamsını, torunlarına eli titremeden harçlık vermesini.

            Kim istemez pazarda kurbanlık seçerken biraz daha semizini alıp, çocuk çocuğuyla kavurma yemesini, bir sonraki kurbana kadar et saklamamayı.

            Ama birde gerçekler var.

            Kaynak sözde kaçak saraya bulundu da buna mı bulunmayacak gibi popülist bir yaklaşıma ekonomi kurban edilmemeli.

            Yazıya burada bir virgül koymam gerekiyor.

            Yazıyı yazarken aslında kazanımları kurban etmeyelim diyip buna örnekler verecektim. Ama biri geldi ziyaretime ve burada ondan söz etmemek haksızlığın ötesinde cidden kul hakkı olurdu.

            Biz siyaset miyaset derken insanların derdi geçim ve eve para götürmek. Yaklaşık altı ay önce biri geldi ofise. İki metre boyu ve cüssesi ile küçük bir dev. Ağlıyor, güzünden yaşlar süzülmüyor adeta çağlıyor. “beni umreye gönderin” dediği tek şey o. Allah nasip etti gitti geldi. Bir umre yapılacak ve oradan feyiz alınacaksa onun gibi alınmalı.

            İşte o geldi ziyarete. Yine gözyaşları akıyor Kâbe deyince Ravza deyince. Belki gazetecilik düşüncesi belki siyasetçilik lafı siyasete getirdim. “Ne olur sonuçlar.” “Ağabey bizim ailede hiç siyaset konuşulmaz. Benim tek derdim bir mısır fala satıp evime ekmek götürmek eğer becerebilirsem üç kuruş kenara atıp bir daha umre yapmak” işte vatandaşın gündemi bu, gerisi hikâye diye düşünmemek elde değil.

            İşte ekonomi olsun halkın refahı olsun bu tür kazanımların kurban edilmemesi lazım ve siyasetin öyle yapılması lazım. Kuru ve sığ çatışmalarla vaatlerle halkı perişan etmemek lazım.  Konuya devam edeceğiz inşallah.

            Selam ve dua ile…