Turgut Özal Cumhurbaşkanı olduğunda bazıları hemen kabullenip “işte ülkemin Cumhurbaşkanı bu” derken bazıları tıpkı genç bir Teğmenin dediği gibi “alışamadım” dedi. Gerçi alışamadım dediği için o teğmenin başına gelmedik kalmadı ama konumuz bu değil.

            Bir seçimi geçirdik geride kaldı.

            “alışamadım” demek geliyor içimden.

            Asla bu sözlerim yerel seçim sonuçları ile değil. Akparti mevcuttan bir vekilliği Milliyetçi Hareket partisine kaptırdı. Abdullah Öztürk çalışkan, zeki, sevilen ve teşkilat tarafından belki de en çabuk kabullenen milletvekili adayı oldu. Kendisini iyide anlattı sanırım. Ancak talihsizliği ülke genelinde Akparti’nin kan kaybetmesi oldu ki meclise gidemedi.

            Milliyetçi hareketten vekil olan Seyit Ahmet Göçer emekli olup Kırıkkale’ye yerleştiğimden beri tanıdığım biri olmanın dışında zaman zaman görüştüğüm aynı köyden olduğum birdir. İnşallah hakkında hayırlı olur. Oğuz Kağan Köksal ve Ramazan Can gibi Kırıkkale’nin tamamının vekili olur. Seçildi artık partiler üstü çalışmalı ve öyle Kırıkkale’yi temsil etmelidir.

            Dediğim gibi yerel değerlendirmeyi yine paylaşırız ileride. Şimdi ülke genelinde içimize düşenleri “alışamadıklarımızı” yazalım.

            Bu seçimde AK Parti birinci parti olarak kazandı. Bunda kimsenin şüphesi olmasın. Ancak tek başına iktidar olamayarak halkın belki de kantarın topuzunu kaçırması ile kendini zora soktu. Elbet en iyisini halk bilir. Bunu kabul etmemek demokrasi anlamazlığı olur. Ama galiba halk bir ders vereyim fazla şımardı dediği AK Parti’yi meclis içinde tek başına iktidar vermeyerek ağır cezalandırdı. Ama sadece parti değil Koalisyona mahkum edilerek ülkede cezalandırıldı.

            Ana muhalefet yine yerinde kaldı. Önceki seçimde oyunu düşürmesine rağmen çıkıp zafer çığlıkları attı. Zafer kutlamalarının nedeni kendilerinin hedefledikleri yüzde otuz beş oyu almış olmaları falan değil. Zaferlerinin tek nedeni bölücü örgütün siyasi uzantısı olduğu herkes tarafından bilinen partinin seksen vekil ile barajı aşarak gelmiş olması. Bu durum o kadar çok sevindirmiş ki Cumhuriyet Halk partili belediye başkanı halka pilav dağıtıyor. Destekçi yazarları ile bayram havası yaşıyorlar.

            Gelelim Milliyetçi Harekete. Oylarını çok artıramasa bile vekillik sayısı ile başarı kazandığı kesin. Bir denge olarak durması gerekliydi mecliste ve oldu. Ancak ilk açıklamalarla diyaloga kapalı olduğunu söylemesi hiçte uygun değildi. Kendisini bu konuda sorgulaması gerekiyor.

            Bu seçimin “alışamasak” bile kazananı HDP. Ardına Amerika’dan, Almanya’dan, Batının aşağı yukarı tüm Türk ve Erdoğan düşmanlarını alarak ve özellikle Türk basınında Erdoğan ve Akparti karşıtlarını alarak barajı geçtiler. Bu konuda diyecek bin bir tane sözüm var. Ama bunları başka yazıya saklayıp sadece bundan sonra bunlara tek tavsiyem “adam gibi” siyaset yapmaları. Silahlı uzantılarından kopup dağdan inmeleri ve ülkenin geneline bir kısım halkın partisi olmadıklarını anlatmaları. Dediğim gibi bu konuyu sonraya bırakıyorum.

            “Amacımız Akparti’yi devirmekti, tek başına iktidar olamıyorlar oh olsun HDP’de geldi ne güzel” işte pek çok CHP liden duyduğum söz bu bugün. Yazık çok yazık. Neye neyi feda ediyorlar. Yahu bu nasıl bir anlayış ki Akparti’nin tek başına iktidar olamamasından Amerikan gazeteleri, İsrail, Batının silahşor yazarları, paralel yapının ne yaptıklarını bilmeyen facebook, twetter takipçileri ve ana muhalefet partisi seviniyor. Bunlarında hepsine ayrı ayrı değineceğim. Bu konuda yazı değil yazı dizisi olur.  Ama yazıklar olsun Cumhuriyet’i kuran parti dediğimiz partinin kimlerle işbirliği içinde olduklarına yazık.

            Paralel yapıyı ise ilk andan itibaren takip ediyorum. Size sadece yazıklar da olmasın size yazıkların karesi, çarpısı olsun. Kardeşim ne oldu ekranlardan ve sosyal paylaşım ağlarından İsrail’den, Amerika’dan, Avrupa’dan çok kin kusuyor, irin tükürüyorsunuz.  Size de sözüm bitmedi. Yer kalmadı sonra devam edeceğim.

            Selam ve dua ile…