Bir nesneye, kişiye ya da bir varlığa duyulan önlenemez isteğe biz kısaca “bağımlılık” diyoruz. Zarar verici sonuçlar doğuracağını bildiğimiz halde kopamayız. Bağımlılığın bir çok çeşidi vardır ve aslında bizim ilk aklımıza gelen hemen alkol olur. Arkasından sigara, kumar, uyuşturucu gelir sıra ile.

Ama aslında günümüzde özellikle gençlerimizi etkisi altına alan ve yukarıda saydığımız bağımlılıklar kadar tehlikeli olan akıllı telefon ve internet bağımlılığı hiç akılımıza gelmiyor. Sabah uykudan kalktığında yüzünü yıkamadan, tuvalete gitmeden akıllı telefonuna bakan, yatmadan önce yaptığı son işi mesajlarını kontrol eden kişi açıkça bağımlıdır.

Bağımlılar sinemada, aile veya arkadaş ortamında hatta tuvalet ve banyoda dahi telefon kullanıyor, kullanmayınca da kendini rahatsız, eksik, tedirgin hissediyor. Bataryaları bittiğinde kaygı duymaya başlıyorlar.

Yapılan araştırmalar ülkemizde yaklaşık 25 milyon kişi cep telefonundan internet kullanıldığını göstermektedir. Bu kullanıcılardan bir kısmı ihtiyaçları çerçevesinde kullanıyorsa da bir çok genç kullanıcıların bağımlı olduğu açıktır.

Telefonu sosyal paylaşım siteleri ve mesaj atmak için kullananlar yanından telefonu hiç ayırmazlar, bu da kontrollerini kaybettiklerini fiziksel ve psikolojik açıdan kendilerine zarar vermektedir.

Bu alışkanlık sizi  ailenizden, arkadaşlarınızdan, sosyal ve kültürel faaliyetlerinizden uzaklaştıracak, sonra kişiler arası veya kendinizle olan ilişkinizdeki başarısızlıktan dolayı depresyona sebep olacaktır.

Öğrenciler derslerde dikkatlerinin dağıldıklarını, derse konsantre olamadıklarını vurguluyorlar. Akıllı telefon kullanımına engel olamıyorsak bu alışkanlığı yararlı hale getirebilmek amacıyla eğitimde kullanmanın yollarını araştırmak lazımdır.

Maalesef telefon ve internet bağımlılığı sadece gençlerin sorunu değil artık, bu hastalık orta yaşa da sıçramış durumda  buna kendi hayatımızdan bir örnek vermek istiyorum. Geçen sene Türk Ocaklı arkadaşlarla yaptığımız Balkan gezisi sırasında Makedonya’nın hatta Balkanların en güzel şehirlerinden biri olan Ohri’de idik. Şehre indiğimizde caddenin başlangıcında bir cafe’de oturarak çay içecektik. Garsona çaydan önce vi-fi sorduğumuzda aldığımız cevap unutulacak cinsten değildi. Garson bize “No vi-fi yes muhabbet” dedi. Bu söz çok manidardı aslında. Bilinçsiz kullanılan internetin hayatımızdan neleri alıp götürdüğünü daha açık gördük.

Yine internette bir paylaşım görmüştüm tam bu durumu açıklayan, evde interneti kesilen adam diyor ki “İki saatliğine internet kesilince ailemle biraz oturup konuştuk, falan iyi insanlarmış aslında” şaka olsa da aileler maalesef buraya gidiyor. Herkesin elinde bir telefon yada bilgisayar aile kopmuş durumda ortak paylaşım sohbet yok.

O halde iş biraz ailelere, öğretmenlere düşüyor. Yeniden  çocuklarla ortak paylaşım alanı oluşturarak asrın gerçek vebasına karşı durmamız gerekmektedir.