Yaşam inişler çıkışlar, hüzünler sevinçlerle doludur. Hayatımız tüm rutinliği ile akıp giderken sanki her şeye alışıyoruz…

İnsanın yaptığı en iyi şeylerden biridir belki de alışmak. Bunun için biraz zaman biraz sabır yeterli galiba. Aslında alışmak mı unutmak mı yoksa sıradanlaşıyor mu her şey bilinmez. Ama yaşadığımız hiçbir şeyi unutmuyoruz galiba, kabullenip alışıyoruz zamanla.

 Zaten alışmak sözlüklerde kanıksama tepkisiz hale gelme sürecidir ve bir şeyi tekrarlaya tekrarlaya artık yadırgamamak olarak geçer . Alışmak bazen zor ve acı vericidir. Bazen de kolay ve gayet normal bir olaymış gibi hiç kendini hissettirmeyen duygudur. Özellikle bize acı veren, üzen olaylarda daha çok hissederiz alışmanın zorluğunu ama güzel şeylere ve mutluluklara alışmak daha kolaydır işte o zaman bu duyguyu pek hissetmeyiz.

Hayata dair öyle şeylere alışıyoruz ki; iyiye güzele, acıya tatlıya, derde kedere, zenginliğe fakirliğe, hastalığa sağlığa, yaşadığımız çevreye, baskıya zorbalığa kaybetmeye kazanmaya, kötülüğe savaşa, sevdiklerimizin yokluğuna, çocukların ağlamasına, belki de kendimizi avutmaya ve en kötüsü de ölüme alışıyoruz…

 Öyle ki kötülüğün ve ölümlerin sıradanlaştığı bir zamanda yaşıyoruz maalesef. Günlerdir bir çok şehit haberleri çıkıyor karşımıza. Ağlayan, içi yanan analar, babalar, evlatlar, eşler… Sönen ocaklar, devrilen gencecik fidanlar…Acıların en büyüğü ölüm acısı. Üzülüp ağlasalar da gidenin geri gelmeyeceğini anlayıp bir müddet sonra ümitler kesiliyor.

Allah acıyı verdiği gibi ona dayanma gücünü ve sabrını da veriyor. Büyüklerimiz “Allah dağa taşa ölümü vermiş dayanamamış ama insana vermiş o dayanmış” derler ya hani işte bu söz insanın alışma potansiyelinin ne kadar fazla olduğunu gösteriyor galiba. Ateş düştüğü yeri yaksa da hepimiz bütün bu haberlere ve şehitlerimize çok üzülüyor ve kızıyoruz ama alışmaktan başka çaremiz yok ki, alışmışız “buda geçer” demeye, “hayat devam ediyor” demeye ve hiç bir acının ilk zamanki gibi taze kalmadığını, hiç bir üzüntünün baki olmadığını anlıyoruz zamanla. Bunu anladığımızda da teslimiyetin verdiği rahatlıkla hayata kaldığı yerden devam ediyoruz, etmek zorundayız…

Bunun adı unutmak değil, umursamazlık değil sadece zamanla acıya alışıp acıyı artık hissetmemek galiba. Önceden biri öldüğü zaman kırk gün yas tutulur, televizyon radyo açılmazdı. Hatırlıyorum da ben küçükken abim vefat ettiğinde annem babam televizyonu açmadığı için çizgi film izlemeye komşumuza giderdim. Çocuk aklı işte anlamazdım ki yas falan...

Ölene saygıdan yapılırdı belki bu ama ölenle ölünmemesi gerektiğini, geride kalanlar için ve kendimiz için ayakta kalıp hayat mücadelesine devam etmemiz gerekiyor.

            Alışmak böyle bir şey olsa gerek…

            Yaşamın bir parçası, olmazsa olmazımız, hayatımızın vazgeçilmez duygusu. Rabbim hepimize acılara değil de mutluluklara alışacak yaşam nasip etsin inşallah.