Kim bu cennet vatanının uğruna olmaz ki feda? 
Şüheda fışkıracak toprağı sıksan, şüheda! 
Canı, cananı, bütün varımı alsında Huda, 
Etmesin tek vatanımdan beni dünyada cüda. 

            Bu vatan cennet kadar kıymetlidir. Şehit olanların ruhu dini inanışımıza göre doğrudan doğruya cennete gider. Şehitlerimiz bu vatan toprağında yattığı için cennetten farksızdır. Bir avuç toprağı sıksak şehitler fışkıracak sanırız. Canımızdan çok sevdiğimiz insanları varımızı yoğumuzu Allah alsında yalnız yaşadığımız sürece bizi vatanımızdan ayrı düşürmesin.

            Hiç gurbete çıktınız mı? Gurbette yaşadınız mı? Ölünüze dirinize, düğününüze derneğinize eşiniz dostunuz, akrabanız yerine gelenler el alem yani başkaları oldu mu hiç?

            Kim ister vatanından uzakta yaşamayı, kim ister doğduğu, büyüdüğü topraklar yerine adını sanını bilmediği yerlerde yaşamayı. Kim ister dilini dişini anlamadığı toplumlarla beraber yaşamayı. Kim ister bir belirsizliğe doğru belki de ilk defa gördüğü denizlere açılmayı.

            Veya kim ister dinini dindaşı olmayan hatta dinine şiddetle karşı çıkan farklı dinlerin arasında yaşamayı. Kim ister ülkesini karıştırdığını bildiği, ülkesinden uzakta yaşamasının sorumlusu olduğu Avrupa denen yerde yaşam sürdürmeyi.

            Daha “baba” demeyi, “anne” demeyi yeni öğrenen, gurbeti, mülteci olmayı, vatanı, toprağı öğrenmeden ummana açılmayı kim ister.

            Hepimiz şikâyet ediyoruz mendil satan Suriyeli çocuklardan. Hepimiz kapımıza boynu bükük gelen bebeleri azarlıyoruz. Efendim bunlar sektör oldu, efendim bunlar bu işi meslek edindi. Efendim bunlar gelmese biz daha iyi ve daha refah içindeydik diye hepimiz konuşuyoruz.

            Hiç düşünmüyoruz kim ister vatanından cüda olmayı diye.

            Peygamberimizin (sav) ve arkadaşlarının da bir muhacir olduğunu, Ensar’ın onlara nasıl kucak açtığını, evinin yarısını, iş yerinin yarısını düşünmeden verdiğini, onlara yeni yaşam alanı oluşturduklarını nasıl ve ne çabuk unutuyoruz. Nasıl kalbimiz mühürlendi, nasıl inşalığımızı unutur olduk.

            Ülkeyi yönetenlere beraber kızdık. Doldurdu ülkeye göçmenleri dedik. Beraber eleştirdik. Oysa biz Osmanlı’nın torunları değimliydik. Oysa biz yardımlaşın mazluma destek olun diyen İslam dinine ait de değimliydik?

            Şimdi hamasi duygularla Suriye politikasını eleştirenler olacaktır. Şimdi aha bir gollük pas verdi çakayım voleyi ve Cumhurbaşkanına gol atayım bu yazı üzerine diyenler de çıkacaktır. Kim ne düşünüre düşününsün dünya üzerimize de gelse biz büyük devletiz ve Osmanlı’nın mirasçılarıyız. Bizden mazlum halklar yardım bekliyor. Bizden medet umuyorlar.

            Allah nasip ederse on beşinci kitabım olarak yazmaya çalıştığım Bosna izlenimlerinde konuya daha detaylı değindim. Gerek Bosna’da gördüğüm ve gerekse uzun yıllar görev yaptığım Irak’ta ve gerekse kutsal topraklarda karşılaştığım değişik ülkelerden insanlarda kendimizi gördüm. O insanlar bizim büyük ülke olduğumuzun farkındalar, o insanlar hala bizim farkında olmadığımız özelliklerimizi biliyorlar ve biliyorlar ki bir ağabey aranacaksa o ülke Türkiye’dir.

            Dünya kayıtsız kalsa da biz kalamayız. Dün Bulgaristan’dan gelen soydaşlarımıza nasıl kucak açtıksa bugünde komşularımızdan gelen dindaşlarımıza yardım elimizi uzatacağız. Bizi biz yapan Türkü Türk yapan değerdir mazluma el uzatmak, lokmamızı paylaşmak. Farkında olmasak da Türk’üz bana ne diyemeyiz.

            Selam ve dua ile…