Bir önceki yazıda Ramazan ayına özel bir yazı olsun ve hem de insanların yardımlaşma duygularını hatırlatmak ve belki de bir ihtiyaç sahibinin tenceresinde aş olur düşüncesi ile Ensar’ın iftarının nasıl olduğunu yazdık.

            Bir kardeşimiz de bizi eleştirmiş ve “bende bunu soruyorum” diye başlamış ve bizim bazı konularda ki fikrimizi merak etmiş. Bizde daha önceki yazıları referans verdik ama bir daha deriz çekinmeden fikrimizi dedik.

            Aslında yorumu okuduğumda cevap yazısını hazırladım ama biraz önce meydana gelen çok acı bir olayı da buraya entegre etmekte fayda var diye değerlendirdiğimden o yazıyı iptal edip bunu hazırladım.

            İstanbul Atatürk havaalanında bir patlama oldu ve (inşallah artmaz ama) otuzdan fazla can kaybı oldu.

            Bu kahpe saldırının ardında hangi terör örgütü olursa olsun ister son açıklamalara göre dini kullanarak terör yapan örgüt isterse ırkı önceleyen örgüt olsun hain ve alçakçadır bu saldırı.

            Terörü kim destekliyor yada için için benim terörüm iyi düşüncesine giriyorsa o suça ortaktır. İnsanı Rabbim belki içinden geçenlerle hesaba çekmiyor ama bu haince düşünce de yine Rabbim şahit karşılıksız bırakmaz.

            İsrail ile veya Rusya ile sorunlar yaşandı. Sonuna kadar ülkem haklıdır. Bir mazlum halka zulmederken sessiz kalıp dilsiz şeytanlık mı yapacaktı ülkem. Veya benim sınırımı ihlal edecek bir ülkeye aman ne iyi ne olmuş yani girmiş çıkmış ne olacak mı diyecekti.

            Ülkemin tepkilerini son derece haklı buldum. Peki, efendim şimdi yumuşama için adım atılıyor neden? Anlayışı da uygun değil.

            Kanı kanla yumazlar diye bir atasözü var. Kişiler arasında meydana gelen olaylarda zaten bir türlü ilk adımı atan kardadır. Devletlerarasında ise ilk tepkiler hissi olsa bile daha sonra çıkarlar neyse onun gereği yapılır.

            Yani ilişkileri düzeltmek amacıyla bazı adımların atılmasını normal karşılamak gerekiyor. İlk adımı atan biz olmayalım anlayışı doğru değil. Evet olaylar karşısında tepkimizi göstereceğiz ve gösterdik ama bir yerde de bir adım atmak olağandır. Aksi halde insanlığın varoluş zamanından beri bir birleri ile yıllarca savaşmış topluluk ve devletlerin ilerleyen dönemlerde barış yapması mümkün olur muydu?

            Bir başka açıdan bu devletler ile ilişkilerimiz bozuluyor diye dost kalmadı diye feryat eden bazılarının ilişkiler düzeliyor diye şimdi aksi yönde beyan vermenin ötesinde ortalığı yıkmasını da anlamak mümkün değil.

            Bakın İstanbul’da ki saldırı ile ben bu yumuşama sürecini bir görüyorum. Efendim iki günlük planlama ile olmazmış bu patlama. Olur kardeşim ne zaman olumlu bir adım atsa ülkem mutlaka bir kahpelik çıkıyor ortaya. Bu durumda iyi ilişkiler geliştiren bir ülkeye yapılan hıyanet dolu bir saldırıdır.

            Açılım ile ilgili de fikrimi defaten söyledim. Onurlu bir şekilde yani çözüm süreci diye ülkemin geri kalan kısmını yitirmeden küstürmeden bu işi yapmalı. Ama bu azmışlıktan sonra taviz vererek değil hainleri bir çizgiye getirerek olmalıdır.

            Şehitlik olayına gelince. Öyle havada konuşarak bu konuda kimin ne kadar hassas olduğunu anlamak mümkün olmaz. Şehitlerimiz üzerinden eleştiri yapmaya çalışanların kaç tanesi acaba kucağında en yakın arkadaşını şehit verdi. Kaç şehidin başını okşayarak son nefesini verdiğini gördü. Kaç şehidin annesine oğlunun son halini görmesin diye tabutu başında dil döktü. Bu konu hassas ve bu konuda eleştiri yaparken bir daha düşünmek lazım.

            Ülkemde bomba patlarken sosyal medya üzerinden üzülmüş gibi yaparken sırf Cumhurbaşkanı ve hükümeti eleştirmek için hıyanetini kusan her türlü yapılanmanın silahşorlarını şiddetle lanetliyorum

            Selam ve dua ile…