Bazı zamanlar olur bir yazı yamaya başladığınızda önceden belirleyip kafanızda kurduğunuz kelimeleri sıraya döker ardı ardına yazar ve okuyup düzelttikten sonra yayına hazır hale getirirsiniz.

            Ama yine bazı zamanlar olur ki sekiz yıldır yazı yazmanız falan bir şey ifade etmez bir türlü kelimeleri hiza istikamete sokamazsınız.

            Bu yazıda aynen öyle oldu. Defaten yazmaya başlayıp yarıya geldikten sonra sildim yeniden başladım.

            Geçen hafta Türk Silahlı Kuvvetleri içerisine sızmış ve maalesef (neden maalesef dediğimi açıklayacağım) asker denilen bir takım gözü dönmüş hainlerin yapmış olduğu kalkışma ile karşılaştık.

            Olayın ilk sıcaklığı ile yazı yazdık ve vahim olayda yaşananları tarihe tanıklık anlamında kelimeleri tanık ettik.

            Gün geçtikçe bu olayın nasıl bir büyük darbe girişimi olduğu ve acıları, sancıları, sıkıntıları, yaşananları, hainleri ve kahramanlarının olduğunu da bir bir öğrendik ve nefretimiz katlandı.

            O yazıda da demiştim bu konuda yazılacak söylenecek çok konu var.

            Bu hainliğin başarıya ulaşmaması anlamında birkaç kırılma noktası oldu.

            Her şeyden önce Cumhurbaşkanı’nın çok seri şekilde ekranlara çıkması ve halkı Demokrasiye ve özgürlüklerine sahip çıkma anlamında sokağa çıkartması zaten başlı başına bir kırılma noktasıydı.

            1 nci Ordu Komutanının Cumhurbaşkanını arayarak bağlılığını bildirmesi ve kendisini İstanbul’a davet etmiş olması, Cumhurbaşkanının Oteli ivedilikle terk etmesi ve İstanbul’a yola çıkması.

            Basın yayın organlarının Demokrasiden yana tavır alması ve pek çok ekranın halkın sokaklarda tankın karşısına çıkmasını, kahramanlık olarak verip, teşvik edici yayınlarla destek olması.

            Özel Kuvvetler Komutanlığında (kendisini tanımaktan gurur duyduğum Ömer Başçavuş tarafından ) hainin alnından vurulması, Genelkurmayda (çömezim olduğu için şereflendiğim) Bülent Başçavuşun kahramanlığı da dönüm noktasıydı.

            Elbette tüm bunların başında saydığım tankın önüne yatıp, birinciden kurtulup, ikinci tankın altına gözünü kırpmadan atlayan, onuncu kattan F-16 lara cıvata somun fırlatan, bununla da yetinmeyip uçağın üzerine atlamak için tırabzanlara tırmanan halk var.

“Oğlum ben senin deden sayılırım niye ateş ediyorsun halka” diyen, “evladım seni ben doğurdum vuracak mısın beni de” diyen, cep telefonları ile nerde az topluluk varsa orya destek olalım derdi ile görüşmeler yapan halk var.

Her biri bir destan olan bu kahramanlıkların ardından da nöbetler başladı. İlk gün bir heyecan ile başlayan nöbetçiler her geçen gün biraz daha arttı.

Ulusal anlamda denileceklerin yanında Kırıkkale anlamında da daha organize olunarak devam eden bu nöbetlere ilk gün ferdi olarak katılımlar oldu. Ama diğer günler Emekli Astsubaylar Derneği Kırıkkale şubesi olarak topluca iştirak ettik zaten nöbete alışık olmanın rahatlığı ve halka vefa duygusuyla.

             Reklam yapmadan, ona buna görünme derdi olmadan bayraklarımızı alıp, belki artık emekli olup yaşlandığımız için sessiz çığlık olarak ama bugün görev verilse bugün şahadete hazır olduğumuzu da haykırarak demokrasi nöbetinde hazır olduk.

            Bu nöbetler önemli. Mısır darbesini incelediğimizde bu nöbetlerin neden bu kadar ehemmiyetli olduğunu daha iyi anlarız. Lütfen ferdi olarak elbet yapın ama daha da organize olarak gruplar halinde gevşemeden ve gedik vermeden ve lütfen artık kendini gösterme derdinden uzak bu nöbetlere katılın.

            Diyeceklerimiz devam edecek…

            Selam ve dua ile…