Babası olduğum için gururun sonsuzunu yaşadığım oğlumun, daha çocuk yaşta ve mesleğini seçmeden yıllar önce yazdığı bir makaleyi paylaşacağım sizinle. Tamda polis olmuş, özel birimlerde görev yaparken kendi meslektaşları olan polislerin hain kurşunlarla şehit olduğu bu günde daha anlamlı bu yazısı.      

            Kan ağlıyor içim. Ellerim tutmuyor, gözlerim görmüyor, kulaklarım duymuyor. Kalbim atmıyor şehidim. Her şehit haberinde;

            Ben de tepesinde Neşet Ertaş konseri izlediğim babamı kaybediyorum, Her şehit haberinde;

Ben de eve girdiğimde kucağıma atlayan evladımı kaybediyorum. Her şehit haberinde;

Ben de hastalandığımda başımda sabahlayan annemi kaybediyorum. Her şehit haberinde;

Ben de beraber sokakta top oynadığım abimi kaybediyorum.

Zaten her şehitle birlikte ailesi de toprağa gömülmez mi şehidim? Sadece şehidin ruhu mudur göğe yükselen? Şehidin ailesinin bedeni mevcuttur evet, peki ya ruhları nerededir? Onlar da şehitleriyle çıkmazlar mı sonsuz yolculuğa?

            Ben çok küçükken cennetmekân Mikail astsubay’ın ailesini ziyaret ettiğimde anlamıştım şahadet şerbetinin ne demek olduğunu.

 Mikail amca babamın silah arkadaşlarındandı. Tanımazdım kendisini. Ama eminim aynı babamdı. Dağ gibiydi eminim. Şahadete kavuştuktan çok sonraları evini ziyarete gitmiştik Osmaniye’ye. Yenge ve çocukların hallerini hatırlıyorum. Tabi çocuk halimle hatırlıyorum. Yüce rabbim onlara öyle bir sabır, öyle metanet bahşetmişti ki.

            Evlatlarından benimle yaşıtta vardı. İkimizde ufacıktık. İkimizin gözünde de ‘en iyi araba kullanan, en iyi dövüşen, en çok kitap okuyan, en iyi oyuncakları alan, en yakışıklı, en dağ gibi’ baba kendi babamızdı.

Ama benimki yanımdaydı, günün sonunda alnıma öpücük kondurup ışığı kapatacak ve uyumamı bekleyecekti. Ama ya Mikail amcam. Peki ya akranımın babası nerede olacaktı.

            Ben şahadetin geride bıraktığı onuru da o ailede gördüm, şahadetin geride bıraktığı zorluğu da.

            Benim bir vatan evladı olarak, her şehit haberinde içi yanan bir genç olarak isyanım var. İsyanım asla vatan için kanını vermeye değil.

            Şahadet şerbetini günü geldiğinde kana kana içeceğim, biliyorum. İsyanım umursamazlığa, isyanım internetten haberlere bakarken; şehit haberini okuduktan sonra, hemen yan sekmeye kim kiminle ne yapmış haberleri açan ikiyüzlülere…

            Vatan için, İslam’ın yüzyıllardır bayraktarlığını yapan Türk milleti için, yüce dinimizin son sancağını taşıyan, son kalesini koruyan neslimiz için kan dökmekte kan vermekte farzdır.

Şahadette ödüllerin en büyüğü, mertebelerin en şereflisidir.

İsyanım; kahve köşelerinde vatan kurtaran, ancak çocuğunun eve kaçta geldiğini bilmeyen sarı bıyıklı ihtiyarlara.

            İsyanım; İsviçre 2. Ligindeki futbolcuların isimlerini ezbere bilmesine rağmen, vatana hizmet etme gayesi gütmeyen gençlere. Tek derdi karı-kız, pes-fifa, fener-cimbom olan aymaz oğlu aymazlara.

İsyanım; sabah çıkıp akşama kadar meydanlarda çekirdek çitleyen, akşam çıkıp sabahlara kadar içki içen şeref yoksunu neslimize.

Bize ne oluyor. Müslüman-Türk evladına neler oluyor. Müslüman’sak neden Müslüman gibi davranmıyoruz. Gavursak neden Müslüman’ım diyoruz. Türksek neden bu şuurla hareket etmiyoruz. Türk değilsek neden Türküm diyoruz.

Son sözlerim; İslam’ın son kalesinin Müslüman-Türk vatanı olduğudur. Bu sancağı koruyanlar müslüman-Türk evlatlarıdır.

            Ne yazıktır ki; Ortadoğu’da birbirini kesen katillerde, Washington’da otel kapatan İngiliz uşağı Suudi kralları da, fitne peşindeki acem elleri de İslam adına çalışmamakta, küffarın kuklalığından başka bir halta yaramamaktadır.

Ey şehidin canını verme sebebi olan Müslüman-Türk evladı; yaşın kaç olursa olsun, fark etmez…

Müslümanlığını yaşayacaksın, kuran-ı kerim’i elinden düşürmeyecek ve kılavuzun edeceksin. Türklüğünü koruyacaksın. Şehitleri unutmayacaksın. Elinden ne geliyorsa, en iyisini yapacaksın.

Şuurunu kaybedersen, nurunu kaybedersin. Nurunu kaybedersen, onurunu ve namusunu kaybedersin.

Allah Türklüğün yardımcısı olsun.

            Selam ve dua ile…