Zaman kavramı çok ilginçtir aslında. Öyle bir kavram ki zaman, ne yetiyor ne geçiyor gibi.

 Bazen,gün içerisinde birçok şey yaşayıp binlerce şey hissedebiliyor ve hiç zaman geçmiyor

 zannediyoruz, bazen de iş yoğunluğundan ya da dostlarla kahkaha dolu bir sohbet esnasında

 unutabiliyoruz zamanın çabukluğunu. Her şeye her olaya zaman deyip duruyoruz fakat zamanın

 bir o kadar da çabuk akıp gittiğini unutuyoruz. Hayatın telaşıyla, geç kalmalarla,

 yorgunlukla,heyecanla,hüzünle,neşeyle geçip gidiyor zaman.Kendimizi iyi hissettiğimiz anlar da

 oluyor, her şeyin üzerimize geldiği zamanlarda.Elbette sabırla dertleri savdığımız anlarımız da

 oluyor hayatta.

 Zaman geçiyor, yıllar tükeniyor,alışkanlıklarımız,işimiz,tarzımız,isteklerimiz,beklentilerimiz, her

şey değişiyor. Elbette zaman akıp giderken her şeyi bir o kadar da eskitip yıpratıyor; İnsanları,

eşyaları, binaları, ağaçları... Kim bilir belki zamanla insanın duyguları bile eskiyor.Hatta

 geçmeyecek diye yanıp tutuştuğumuz acılarımız bile bazen eskiyor. Gidenler eskiyor, dönenler

 eskiyor. Aslında zaman ömrümüzü törpülüyor belki ama yüreğimizi sancıtan acılar eskise de

 izleri hep kalıyor. Gizlemek istesek de, üzerini örtmek için yüzümüze gülücükler kondursak ta

 yüreğimizin ta içine batıyor o acılar. Bazen de mutlu olduğumuz anlar geliyor aklımıza,bir

 tebessümle dalıp gidiyoruz en derinlere.

 Sonra bir an geliyor doğumla ölüm arasındaki bu ince çizginin bir yerinde kendimizi

 sorguluyoruz,hayata geç mi kaldım diye. Ertelediklerimiz, keşkelerimiz, geçmişimiz, geleceğimiz

 geliyor aklımıza.Hayat mı bizi harcadı yoksa biz mi hayatı diye düşünüp hayıflanıyoruz. Bunun

 farkına vardığımızda da artık çok geç deyip belki de aynı rutinlikle devam ediyoruz yaşamaya.

 Oysaki “ Artık çok geç” deyip hayata havlu atmak yerine hemen şimdi ayağa kalkıp,olduğumuz

 yerden zamanı yakalayıp, yaşımız kaç olursa olsun yeni güne kendimizi yenileyerek

 başlayabiliriz. Asla hiçbir şey için geç değil. Mimar Sinanın Süleymaniye Camii’ni bitirdiğinde 70

 yaşında olduğunu biliyor muydunuz?Ömür dediğimiz derste geç kalmış bir öğrenci misali,

ıskaladığımız hayatı yeniden telafi etmek için çalışabiliriz.Hatta yapamadıklarımız ve yapmak

 istediklerimiz için bir adım atıp en azından kalan zamanlarımızı en iyi şekilde değerlendirebiliriz.

 Bir yıl, bir ay hatta bir gün önceki insan olmak zorunda değiliz. Gelişmekten, öğrenmekten ve

 değişmekten korkmamalıyız. Zamanımızın her anını iyi değerlendirmeli ve hayatı en güzel

şekilde yaşamaya çalışmalıyız.

 Tabi bu güzel hayatı, doya doya yaşarken,gerçek ve sonsuz hayatın ahiret olduğunu da

 unutmayarak, Allah’ın rızasına yakışır şekilde, imanla yaşamaya özen göstermeliyiz. “Hiç

 ölmeyecekmiş gibi bu dünya için, yarın ölecekmiş gibi ahiret için yaşamalıyız.” Hadisini

 uygulamaya başlarsak bizim için çok daha iyi olacak sanırım. Allah’tan yüz çevirerek, zevk

 içinde yaşadığımız bu fani dünyada, yıllar geçip te ölüm kapıya dayandığında fark ederiz ki

 hayattan hiç bir şey anlamamışızdır.İşte o zaman hayata geç kalmış oluruz.

 Hep aynı hayatı yaşasak ta aslında yaşadığımız günü bir daha yaşamıyoruz.Belki zamanın

 hızına yetişmek kolay değil ama en azından yakalayabildiğimiz yerden tutup, hem bu dünyamız,

 hem de ahretimiz için bir şeyler yapmaya başlamalıyız artık. Hala “Bir gün yapacağım”

diyorsanız unutmayın ki, yarın bundan sonraki hayatımızın ilk günü. Zamana yenilmeden yeniden başlamak ve hayata daha fazla geç kalmamak ümidiyle.