İnsan sosyal bir varlıktır. Bu nedenle diğer insanlarla uyum içinde ve birlikte yaşamak zorundadır. Birlikte yaşamanın en önemli kuralı ise karşılıklı sevgi, saygı ve hoşgörüdür. Maalesef hayatın zorlukları, yaşam şartları bizlere birbirine karşı saygısız ve tahammülsüz insanlar haline getiriyor. Karşımızdaki insanın en ufak bir hatası ya da yanlışında hemen sinirlenip kalp kırabiliyoruz. Ne empati kuruyor ne de sabrede biliyoruz. Hep bir memnun olmama, sürekli bir kusur arama ve insanları yargılama telaşındayız.

Tam bu noktada Mevlana’nın günümüze ulaşan çok değerli bir öğüdünü hatırlatmak istedim ”Kusur bulmak için bakma birine,bulmak için bakarsan bulursun.Kusur örtmeyi marifet edin kendine işte o zaman kusursuz olursun.”

Kendinde var olan kusurları görmek ve kabullenmek insana zor gelir. Bu yüzden de hep başkasında arar kendinde görmek istemediği ve yüzleşemediği kusurları.

Peki kendi noksanlarımızı bırakıp sürekli başkalarının kusurlarını ortaya koymamızın nedeni ne ola bilir? Biraz anlayışsızlık ve hoşgörüsüzlük, biraz fesatlık,kıskançlık ve kötü niyet, belki biraz da intikam duygusu...

Hepimiz günlük hayatımızda haksızlığa uğrayan ya da başkalarının kötü davranışlarına maruz kalan kişileri gördüğümüzde üzülürüz. Ama aynı hatalı davranışı ve haksızlığı kendimiz de defalarca yaptığımızı unutuveririz. Bazen de birinin işlediği günahı kınar, sanki kendimiz sütten çıkma ak kaşıkmışız gibi onun ayıbını konuşuruz her yerde. Oysa ki gül dikensiz, insan kusursuz olmazmış. Kimi zaman da İnsanoğlu bir arkadaşının, bir komşusunun ya da bir yakınının maddi, manevi kendinden daha üstün olmasını istemez.Bir kıskançlık kaplayıverir içini de belli edemez…  İşte bu sebepten dolayı da kıskandığı kişinin olumsuz yönlerini,kusurlarını herkese ifşa etmek ister.

Hal böyle iken olumsuz ve sağlıksız insan ilişkileri ortaya çıkar ve içinde yaşadığımız dünya çekilmez bir hal alabilir. Bu yüzden insan önce kendini düzeltmeli ya da düzeltmeye gayret etmeli diye düşünüyorum. Peki insanlar kendini nasıl düzeltebilir? Öncelikle karşımızdakinin yerine kendimizi koyduğumuzda, olaylara onun bakış açısıyla bakmaya çalışır ve insanlara karşı daha anlayışlı oluruz.Bu ilk adımdır.Sonra insan kendini iyi tanımalı, belki kendisinin bile fark edemediği ve alışkanlık haline getirdiği hatalı bir davranışı olabilir.Ve daha sonra insan kendi iç dünyasına dönüp, yaratılışının gayesine uygun davranmalı, içini karartan onu huzursuz eden kıskançlık, kin, nefret, haset, kibir gibi kötü duygu ve düşüncelerden kurtulmalı. Bunun yerine gönlünü hafifletecek, ruhunu huzura erdirecek şefkat, merhamet, hoşgörü, hak ve adalet, sevgi, saygı, güzel ahlak gibi huyların ve erdemlerin kalbinde yer etmesini sağlamalı.

 "Başkasının ayıplarını, kusurlarını anlatmak istediğinde hemen kendi kusurlarını hatırla." buyurmuş sevgili peygamberimiz (Hz. Muhammed S.a.v) Şüphesiz ki hatasını, kusurunu, ayıbını  göremeyenler en büyük hata ve yanılgı içerisindedirler. Başkalarının kusurunu araştırmak, açığa çıkararak rencide etmek yada arkasından konuşmak yerine, gördüğü yanlışlardan ders almalı ve kendini korumalı insan.

Şunu unutmayalım ki;Hayatımızda “Anlayış,hoşgörü,empati” üçlüsüne bolca yer vermek,hele de çatışma hallerinde bu kavramlara kurtarıcı unsur olarak dört elle sarılmak, sorunsuz iletişimin en kestirme yolu olacaktır. iletişim içerisinde bulunduğumuz insanlara hoşgörüyle davranıp biraz iyi niyetli olmalıyız. Herkes davranışlarına çeki düzen verirse, böylece çok önemli bir toplumsal sorun da aşılmış olacaktır. Kusur görmeyen göz ve iyi niyetli kalp taşıyan insanlarla karşılaşacağımız, sorunsuz bir dünyada yaşamamız ümidiyle.