Müslüman olmadan önce Uhud ve Hendek Savaşında Mekkeli müşriklerin komutanı olarak Peygamberimize karşı savaşan Ebu Sufyan’ın oğlu olan Muaviye Hz. Ali ile savaştı. Hz. Ali'nin 661 yılında öldürülmesinden sonra Şam'da halifeliğini ilan etti.

Muaviye Şam’da, Hazreti Ali ise Küfe’de validir, aralarında anlaşmazlık vardır, savaş çıkmak üzeredir.

Bir gün, bir deveci, yüklediği mallarla Küfe’den Şam’a gelir, açıkgözün biri deveye sahip çıkar; Bu dişi deve benimdir!
Küfeli kendisinden emindir, çünkü devesi erkektir. İtiraz eder, dinletemez.
Sorun Muaviye’ye kadar yansır.

Halk bir meydanda toplanır.

Muaviye, Bu dişi deve benimdir diyen Şamlıya sorar;
Bu dişi deve kimindir?

Benimdir!

Muaviye de onaylar, Evet, bu dişi deve Şamlınındır!

Sonra halka sorar; Bu dişi deve kimindir?

Hep bir ağızdan cevap verirler; Bu dişi deve Şamlınındır!

Küfeli neye uğradığını anlayamaz, şaşkın şaşkın bir kenarda dururken Muaviye çağırır;

Bana bak, ben de, sen de biliyoruz ki, bu deve erkektir. Küfe’ye dönüşte Ali’ye de ki; “Şam’da öyle bir ahali var ki, erkekleri de dişileri de, onların cinslerine değil, Muaviye’nin ağzına bakarak söylüyorlar, o dişiye erkek dese, ya da erkeğe dişi dese, hepsi ona itaat ediyor.”

Var git Ali’ye söyle ayağını denk alsın!

Bu hikaye ister doğru isterse uydurma olsun bize, kiralık beyinlerle dolaşan, bir görüşe düşünceye sıkı sıkıya bağlanarak objektifliğini kaybeden, ne yaparsa doğrudur anlayışını terk edemeyen  insanlardan söz ediyor.

Kendi iradelerini yitiren bu kişiler;

Muaviye yardımları keserse,

Şahsi menfaatlerim bozulursa,

Haksızlıkla elde ettiği koltukları altlarından kayarsa,

oğluma kızıma bir hal olursa,

dükkanıma vergi müfettişleri gelirse  korkusu ile zalime boyun eğmeyi tercih ederler.

İnsanlık onurundan pek bir şey kalmamıştır. Fakat kendi vicdanlarını susturmak içinde hep bahanelerin arkasına sığınırlar.

Allah bizi Muaviye’nin halkı olmaktan korusun.