Geçen haftaya başladığımızda 1Mayıs emekçi günü yani işçi bayramıydı herkesin tabiriyle.

  Kimi işçinin rızkını kazanmak için çıktığı inşaat iskelesinden düşüp öldüğü, kimi işçinin zarar ediyoruz diye işyerinden kovulduğu, kimi işçilerin de fazla mesai yaptırılıp hakkının gasp edildiği, sözüm ona bayramdı işte...

  Kimselere seslerini duyuramadıkları, duyanlarında sessiz kaldıkları, biçare işçilerin bayramıydı işte!

 *  *  *

 Öyle ya, sahi neydi bu 1Mayıs işçi bayramı? Niye resmi tatildi ki? İşçi neyin kutlamasını yapıyordu? Neye istinadendi bu gün? Neyse boşver tatil olsun da" diyenler bir hayli fazlaydı.

 Şimdiye kadar, kimi zaman yasadışı grupların etrafı yakıp yıktıkları eylem günü, kimi zaman terör örgütlerinin mesaj vermek için kullandıkları bir gün oldu. Hiçbir zaman gerçek manada amacını bulamamış bir gün olmaktan öteye gidemedi 1Mayıs Emekçi ve Dayanışma Günü!

 *  *  *

 Oysa ki 1855 yılında Amerika'nın Chicago eyaletinde 6 gün boyunca 12 saat çalıştırılan işçilerin yasal olmadığı için başlayan protestoların taa Avustralya'nın Merlborn şehrine kadar uzanması ve sonrasında bu işçilerin haklarını savunan 4 sendika görevlisinin önce hapse atılıp, sonrasında da idam edildiği gündü 1MAYIS. Yani işçinin, emekçinin hak arayışına girdiği dayanışma gününün adıdır 1MAYIS!!!.

  *  *  *

 Malesef ki bizlerde olmayan dayanışmanın adıdır, işçi günü. Haksızlığa uğrayanların hak arayışına girdiğinde, işinden gücünden olurken yanında birilerinin olduğu dayanışmanın adıdır 1MAYIS. 

 Bizlerin çok uzağında olan unuttuğumuz kavram dayanışma. İşten çıkarılan emekçi mesai arkadaşlarını savunurken de kendi işinden olmasını göze almaktır dayanışma. Umutsuzluğa kapılırken kolundan tutan bir eldir!

 *  *  *

  Bir gazetede gördüğüm mizahî bir resim beni hem üzdü, hem de çok şaşırttı. Şantiyede açılan bir çukurun önüne şerit çekilmiş, fakat şeritin bir ucu direğe bağlanırken diğer ucunu da çalışan işçinin eline tutuşturmuşlar! Ne acı değil mi!? Bu insana verilen bir değerdir esasında.

  *  *  *

 Ülkemizde en büyük sancılardan biri de asgari ücretli çalışan taşeron işçiler. Yüzbinlerce çalışan insan, sanki satranç oyunundaki piyon taşı gibi kullanılıp, hakkını aradığında da "dışarıda bu işi yapacak bir sürü işsiz var, beğenmiyorsan kapı orada" sözleriyle karşılaşıyorlar.

  Kimisi 11 ay çalıştırılıp tazminat alamadan ya çıkarılıyor yada yıllık kıdem tazminatından feragat etmesi şartıyla devam ettiriliyor.

 Kimisi de devletin iş bulma kurumundan gelip 6 aylık çalıştırıldıktan sonra çıkışı veriliyor. Yani iş içinde iş, hile içinde hile. Hak arayışına girerse kapı dışarı. Derdini anlatacak birini bul bulabilirsen!!!

 *  *  *

  Bu sıkıntıların sebebiyle de kadro alıp kendilerini biraz daha güvende hissetmek istiyor taşeron çalışanları.

 Yıllarca dört gözle bekledikleri kamudaki kadroya geçiş imkânları geldi gelecek derken de çok şükür kadro gelmişti gelmesine de yine eksik yine yarım bırakıldı. Tabiri caizse tuttuğumuz yerden kopuyor. Bu defa da KİT ( Kamu İktisadi Teşebbüsü)'de çalışan taşeron işçilerine kadroya geçiş hakkı verilmeyerek üveyin de üveyi durumuna düşürüldüler.

  *  *  *

  KİT (Kamu İktisadi Teşebbüsü)'ler genel olarak kamusal kaynakları  kullanmak yolu ile ekonomik anlamda faaliyet gösteren devlet kuruluşlarını temsil etmektedir. Yani bir nevi kendine has temel özellikleri olan bir kamu faaliyeti türüdür. Bir devlet kurumudur. Hal böyle olunca burada çalışan taşeron işçilerin de kadro almaması için bir neden yok. Çalışma bakanının da müjde vermiş olmasına rağmen kadro almaya ramak kalmışken seçim sürecine girilmesi bu mevzunun rafa kalkmasına sebep oldu. 

  Şu esnada hiçbir aday adaylarının da tek bir kelime dahi bahsini etmediği  ama kadro almayı dört gözle bekleyen KİT'lerde çalışan taşeron işçilerinin en büyük sancısı. Tek istedikleri kadroyu alıp kışın ortasında işsiz güçsüz kalıp eve nasıl bir ekmek götürebilirim korkusu yaşamamak. Bu şartlarda çalışan işçilere buyurun 1MAYIS bayramdır deyiverin.

  *  *  *

 Ya kamuda çalışan işçi ve emekçiler.... Her dönem kaybolan revize edilen hakları. Vergi dilimlerinde ezilen maaşları ve skala düzenlemeleriyle uğradığı kayıplar...

 Afrin harekâtında karşılık beklemeksizin fedakârca ücretsiz mesai yaparak çalışan kamu emekçilerinin tek istediği sağduyu ve bu hareketlerinin takdir edilmesi. Her defasında  kıdem tazminatlarının kaldırılmasını gündeme getirip korku verilmemesini bekliyor. Bir yılda alınan %9- %10 zammın %12'lik vergi diliminin altında ezilmemesini istiyor emekçiler.

 *  *  *

 İşte geldiğimiz bu noktada ne emek kaldı, ne de emekçi. Ne dayanışma kaldı ne de güvence. Bu şartlarda buyurun kutlanabildiği kadar 1MAYIS İşçi ve Emekçi Bayramı kutlu olsun. 

"İşçinin sancısı bayramsa, işçiye her gün bayram!!!"

 Sağlıcakla kalın...