Hayatımızın sürmesinde, insanların ve diğer canlıların kullandığı, hayatımızın vazgeçilmezi olan maddelerin tüketiminde dikkatli davranma isteği, yeterli olduğu kadar kullanma, idareli tüketmeye tasarruf denir.

Tasarruf, tüketirken geleceği düşünmektir, iktisadi davranmaktır, artırmaktır.

Tasarruf hayatın her alanında yapılabilir. Mesela;

-Enerjide tasarruf

-Tüketimde tasarruf

-Zamanda tasarruf

Tasarruf, yarınlarımız için önemli olan kaynakların idareli tüketilmesidir. Aksi takdirde bir gün her şey tükenecek ve geri dönüşü olmayacak. Suyumuz azalıyor, toprağımız verimsizleşiyor. Her şey bize kaynaklarımızın tükenmek üzere olduğunu gösterdiği halde bu konuyu ciddiye alıp üzerinde düşünen ve harekete geçen insan sayısı yok denecek kadar az.

Yıllardır kullandığımız sloganımız işin özünü açıklıyor aslında “En ucuz enerji tasarruf edilendir”. Bu söze ek olarak ta yine her şey yöneticilerimize düşmekte ve İsraftan tasarruf edilmeli ve buna önce hükümetler ön ayak olmalıdır.

Tasarruf konusunda ve insanın para harcaması konusunda çok veciz bir söz var.

“Bir insan, kendi kazandığı parayı kendisi için harcıyorsa,

Malın hem fiyatı ile hem de kalitesi ile ilgilenir,

Bir insan, kendi kazandığı parayı başkası için harcıyorsa,

Malın sadece fiyatı ile ilgilenir kalitesi önemli değildir,

Bir insan, başkasının parasını kendisi için harcıyorsa,

Malın kalitesi ile ilgilenir fiyatı önemli değildir,

Bir insan, başkasının parasını başkası için harcıyorsa,

Malın hem kalitesi hem de fiyatı önemli değildir.

Bu sözden hareket edersek; Birinci duruma bakarak bir insan hakkında olumlu izlenim edinebiliriz. Ama bizim için dördüncü durumdaki tavır önemli.

Yöneticilerin veya ülkemizde hükümet edenlerin içinde bulunduğu hal, dördüncü duruma benzer. Onlar, başkasının parasını başkası için harcarlar. Evet; önemli olan dördüncü durum içinde bulunanlar, nasıl olacak da birinci durumda imiş gibi davranacaklar?

Bir idareci, kamu adına kamu için harcama yaparken, nasıl olacak da kendi kazandığı parasını kendisi için harcıyormuş gibi bir davranış gösterecek? Yani “El kesesinden ağalık” yapmayacak. Bunun için nasıl bir sistem, nasıl bir düzen kurmak gerekir? İşte cevap verilmesi gereken belki de en önemli meselelerden biri budur.

Herkesin başına bir polis ya da müfettiş dikemeyeceğimize  göre bu meseleyi sistemle çözme imkanımız yoktur. Bunun cevabını bugün çok uzaklaşmış olmamıza rağmen kendi kültürümüzde aramamız gerekir. “Tüyü bitmemiş yetim hakkı”, “Adalet” “Ahlak” anlayışı ile çözebiliriz.