Kaçımız cesaret edebiliyoruz aynadaki iskeletimizle yüzleşmeye? Tek hakikat o değil midir? Seldeki kütük gibiyiz. En acısı da bu girdaba nasıl düştüğümüzden, nereden gelip nereye gittiğimizden bihaberiz. Kötülüğün kapısına o ilk adımı nasıl attık? Hatırlamak istemiyoruz. Yalnız işimiz düştüğünde sıkı sıkıya sarıldığımız, sığındığımız o uhrevî limandan kaçıyoruz. Doğruluk üfüren tüm gözenekleri tıkıyoruz, tahammül edemiyoruz onlara.

Hep bir telaş var bizimle uyanan. Gözlerimiz hırslarımıza odaklı. Daha çok tıklanmak, daha çok beğenilmek, daha çok onaylanmak istiyoruz. Emellerimize ulaşmak için kaç yürek ezdik? Kimsenin sırtında ayak izimiz var mı? İnsanlığımız nefsimizin çarklarında eziliyor, eziliyor... Küçüldükçe küçülüyor, un ufak oluyoruz.

Sahi nereye gidiyoruz?