Hayatın insana ağır geldiği, ne yapacağını bilemediği, hele efkarlandığı zamanlarda yanınızda olmasını istediğiniz kişiler dostlarımızdır.

Hayatımızın olmazsa olmazı, özellikle yaşadığımız yüzyılda sahip olduğumuz en büyük lükstür dostluk. Çok zor bulunuyor, aramakla da bulunmuyor o gelip o zor anınızda sizi buluyor.

Her önümüze gelene, her güzel vakit geçirdiğimiz bir şeyler paylaştığımız, en çok vakit geçirdiğimiz kişilere hemen “ dost “ demiyoruz.

Uzakta iken de yanında olan, değerli olduğunu, önemli olduğunu, ne yaparsan yap bu durumun değişmeyeceğini bildiğin kişidir aslında.

Sözgelimi dostunun sırrını herkesten saklamak, ayıplarını örtmek, sözüne müdahale etmemek, iyiliğini istemek, onun hüznüyle mahzun olmak; bütün bunlar, “dostluğun adapları” arasındadır. (Marifetname''den)

Dostlukta vefa çok önemlidir. Hatta temelini oluşturur.  Sevgiyi ve dostluğu devam ettirme demek olan vefada samimiyet ve arada küçük yanlışları görmezden gelerek affetmesini bilmek esastır. Dostumuzun iyi gününde, bir işe başlamasında, kötü gününde yanında olmak da vefadır. “Vefa imandandır.” İnsanlıktandır.

Hz Mevlana da, ‘kusursuz dost arayan dostsuz kalır’ sözünü boşuna söylememiştir.  Dostu kazanmak çok zordur. Bunun için yıllar ve mücadele gerekir, fakat kaybetmek çok basittir. Zor kurulan kolay bozulabilecek dostluklara değer vermeliyiz.

Dostu kaybetme korkusu olmaz ama değerlerini de çok iyi bilmek gerekir. Geçmişimize de içinde barındıran dostlarımıza da sahip çıkmalıyız.

Gerçek anlamda dostun evi gönül evi gibidir. O evi yıkmamak bilinçli insan işidir.   Asıl insan gönül yıkan değil gönül yapandır.

Dostluk gönüllü kardeşlik aslında insanların seçebildikleri kardeşlerine “dost” adını veriyoruz.

Dost dostun aynasıdır.  Dostlar birbirlerinin düşünen akılları, seven gönülleri, konuşan dilleri ve yazan kalemleridir. Dostlar aralarında konuşur gibi susarlar, susar gibi konuşurlar. Onların dostlukları gibi, konuştukları da unutulmaz. 

“Eski dostluğu devam ettirmek  İmandandır” anlayışı gereği dostları arayıp sormak, hatırlamak gerekirken maalesef unuttuk bunları. Hele özellikle belli bir yaştan sonra yeni dostluklar elde edemeyeceğimize göre eskilere sahip çıkmak gerekli.

Kırk yıllık dostların birbirini yok saydığı, selamı bile esirgediği günleri yaşıyoruz. Hesap yapmaktan, çıkar ilişkilerini izlemekten dostluk kurmaya zaman ayırmayanların sayısı hızla artıyor. Oysa dostluk ya da dostlarımız tam da böylesine, bireysel çıkarların insani duyguların önüne geçtiği günümüz dünyasında insana lazım. Ve dostluk insani değerlerimizin, birikimlerimizin, kültürel kimliğimizin çürümesine set çeker.