(Evlatlara Adanan Ömürler)

Hz. İbrahim, Filistin diyarından yola çıkıp, Mekke’ye ulaştı. Yanında eşi Hz. Hacer ve henüz kundakta olan oğlu Hz. İsmail de vardı.

Hiçbir canlının bulunmadığı, yalçın kayalıklar ve ıssız çöller dışında bir şeyin olmadığı yere, Hz. Hacer ve Hz. İsmail’i bıraktı ve geldiği yöne geri dönüp ilerledi. Hz. Hacer Validemiz, arkasından seslendi:

“Ey İbrahim, bizi kime bırakıyorsun?”

Hz. İbrahim cevap vermedi.

Hz. Hacer, sorunu üç kez tekrarladı. Cevap alamayınca bu defa,

“Ey İbrahim, Bizi buraya bırakmanı Allah mı istedi?”

Bu soru yüreğinden kopup gelmişti.

Hz. İbrahim bu defa durdu ve geriye dönüp, cevap verdi:

“Evet.”

Hz. Hacer validemiz rahatlamıştı:

“Öyleyse Rabbim bizi zayi etmez…”

Peygamber eşi, peygamber anası mübarek validemiz, bu sözü ile teslimiyetini gösteriyordu. Tevekkül etmiş, Allah-ü Teala’nın onları sahipsiz bırakmayacağına inancı ile sabırla beklemeyi tercih etmişti.

Onun bu tevekkülü, Allah-ü Teala’nın lütfuyla karşılık buldu. Kuş uçmaz, kervan geçmez bir yerde onlar susuz kalmasın diye ‘Zemzem’ kuyusunun kaynağı Annenin gayreti ile oğlu tarafından ortaya çıktı. Allah annesine arattı, suyu bulmayı onun oğluna nasip etti. Annelerimiz bizim için aslında gayret ettiğinin örneğiydi bu. O günden bugüne kadar da çöl ortasından, en yakın su kaynağına yüzlerce kilometrelerce uzakta, hala bir mucize olarak Zemzem çıkmaya devam etmektedir.

Hz. Hacer validemizin tevekkülünün ödülü yalnızca Zemzem suyu olmadı. İsmail A.S. neslinden peygamberler ve son Peygamber, Hz. Muhammed Mustafa Efendimiz dünyaya gelmiştir.

Hz. Hacer Validemizin tevekkülünün bir karşılığı da kıyamete kadar devam edecek olan ‘say’ ibadeti olmuştur. Bugün ister Hac, ister Umre için olsun ya da sadece ziyaret amaçlı olsun, makbul bir tavaftan sonra her Müslüman Safa ve Merve tepeleri arasında Hz. Hacer validemizin yürüdüğü yolu yürümekte, yedi kez gidip gelerek, Rabbine ibadet etmektedir.

Allah c.c. kendine güvenip, teslim olanı, yüz üstü bırakmamış, lütfuyla ödüllendirmiştir. “Annelerin teslimiyeti evlatların geleceğidir. Bu teslimiyet nereye ise mükafat oradan gelecektir Teslimiyeti Allaha yapan kazanacaktır.”

Bir başka tevekkül örneği validemiz de Hz. Amine’dir.

Peygamber Efendimize hamileliğinin son aylarında Mekke’yi yıkmaya gelen altmış bin kişilik Ebrehe ordusu herkesi korkutmuş, filleriyle birlikte gelen ordunun önünden herkes kaçışmıştı. Kabe’nin çevresindekiler dahil, herkesin şehirden kaçıştığı ve kendini emniyete almaya çalıştığı bir dönemde, Hz. Amine Validemiz, bugün artık kütüphane olarak hizmet veren yapının bulunduğu yerdeki evinden “ Eğer gördüğüm rüyalar doğru ise Allah seni büyük bir adam yapacaktır” diyerek Allaha sığınmış anne karnındaki yavrusu perişan olmasın diye Mekke’den ayrılmamıştır.

Henüz İslam tebliğ edilmeye başlamamış olsa bile, Hz. Muhammed Mustafa’nın nuru artık yeryüzüne ulaşmış, onu taşıyan mübarek Amine Validemiz de yine Allah tarafından korunmuştur. Filleri ile Mekke’yi yerle bir etmeye, Kabe’yi yıkmaya gelen Ebrehe ve ordusu, Allah-ü Teala’nın emriyle, Ebabil kuşlarının gökten bıraktığı çakıllar önünde, tırpan yemiş arpa taneleri gibi dökülüp, gitmiştir. Ebrehe, Mekke dışındaki, Müzdelife’ye yakın yerdeki Mugammes denilen yerde, ordusuyla birlikte helak olmuştur.

Allah, Habibini ve onun mübarek validesini korumuştur.

Peygamber Efendimiz, bu olaydan sonra, Rebiyülevvel ayının 12’nci gece, sabaha karşı Mekke’de dünyaya teşrif etmiş ve alemlere rahmet olmuştur.

Allah-ü Teala’nın insanlığa rahmet olarak gönderdiği Peygamber Efendimizin doğduğu Mekkeyi Mükerreme’de bu iki annemizi de duadan unutmayalım. Hacer Validemiz (r.a.h.) Hicri İsmail’de, Amine Validemiz (r.a.h.) ise Mekke ve Medine yolu üzerinde Ebva köyünde yatmaktadır.

Annelerin gayretleri yavruları içindir. Annelerimizin kadrini kıymetini bilelim.

Bahattin Akyön – Mekke