Ankara’da bir alışveriş merkezinin asansörü, hiç durmadan bir aşağı bir yukarı inip, çıkıyordu. Alt katla üs kat arası yolculuk kısa sürdüğü için birkaç dakika içinde onlarca insan katlar arası taşınıyordu. Asansörün içinde görevli genç, mesai saatleri içinde hiç dışarı havası teneffüs etmeden asansörün aşağı ve yukarı düğmelerine basarak, güvenli bir şekilde kullanılmasını sağlıyordu.

Üst kata gitmek için düğmeye yöneldiğimde bir gencin benden önce asansörün üst kat butonuna bastığını gördüm.

Gençle göz göze geldiğimizde, sanki ‘’Buranın görevlisi benim. Sizin zahmet etmenize gerek yok’’ dergibi, mahcup ve ezik bir hal aldı.

Yolculuk çok kısaydı.

Hemen gence dönerek:

Bu asansörün içinde sabahtan akşama kadar hep inip çıkıyor musun?

Uzun süre iki ayak üzerinde daracık yerde ayakta kalmaya nasıl dayanıyorsun?

Genç:

Bedeninin yükünü bir sağ ayağına, bir sol ayağına vererek ayaklarını sıra ile dinlendirmeye çalışıyordu.

Ürkek korkak bir sesle ‘’Mecburuz‘’ dedi.

 Gözleri ve beden dili ile çaresizliğini söyler gibi oldu.

-Sizin altınıza bir sandalye verseler, olmaz mı?

-Hiç yetkililere bu konuyu duyuran olmadı mı?

Başka bir bey ‘’Gerçekten çok yazık’’ diyerek söze karıştı.

‘’Sandalye vermezlerse de bir tabure bari verseler’’ diye mırıldandı.

Bu kısacık asansör yolculuğunda konu ile ilgili birçok konuşma oldu.

Dışarı çıktım alışveriş yaparken bilekafam hep o gençteydi.

Bu kadar zorluğa dayandığına göre, kim bilir ne derdi ne sorunları ne sıkıntıları vardı.

Çok belliydi temiz, düzgün bir aile çocuğu olduğu.

Belliki bu genç evine helal ekmek götürmek için her zorluğu göğüsleyecek bir yapıya sahipti.

Alışverişimi yaptım. Bayağı bir zaman geçti. Arabayı çalıştırıp Kırıkkale yolculuğu başlayacaktı ki aklıma yine o gencin iki üç metrekarelik yerdeki yolculuğu geldi.

Tekrar o gencin yanına gittiğimde

Aynı genç, bir aşağı bir yukarı inip çıkıyordu.

Oradan uzaklaşırken bu konuyu bir yetkili ile konuşayım dedim.

Bende ihmal ettim.

Yanlış yaptım.

Kırıkkale’ye doğru yol alırken o gencin daracık bir yerdeki ayaktaki yolculuğu aklımdan hiç çıkmıyordu.

Arabanın farları karanlığı yarıp giderken, ülkemizin ve dünyanın birçok yerinde aç, susuz kalan çocuklarile ülkesini, yerini, yurdunu bırakıp bilinmeyen bilinmeze gitmek zorunda kalan aileleri ve çocukları aklıma geldiğinde yüzümün terlediğini karşıdan gelen arabaların farlarıyla, uyandığımda anlıyordum.

Keşke, tüm çocuklar sıcacık bir yuva içinde başları okşanıp tatlı ninnilerle uyuyup, sabahları sevgi ile şefkatle büyüselerdi….

Keşke, tüm çocuklar, tüm gençler savaşların kirli ve acımasız yönünü hiç yaşamasalardı…

Keşke, tüm çocuklarımızın insanca yaşamaları için yeteneklerine uygun bir işleri olsaydı…

Keşke, kendi çocuklarımız için gösterdiğimiz ilgi, ihtimam ve hoşgörüyü tüm çocuklar ve gençlerimiz için de gösterebilseydik…18.11.2019

                                                                                                                                İsmail Dursun KUZUCU