"Her şey bir insanı sevmekle başlar." yirmi yıldan fazladır zihnimde bir tüy hafifliğiyle taşıdığım bu cümle!.. Birine kızacak olsam derinlikli lacivert gözleriyle babacan babacan gülümseyip "yapma" dercesine bakar gözlerime... Gönlümü kırsa bir insan ve tam söyleyecek olsam hatasını cümlenin empati taşıyan eli uzanır dudaklarına susmamı işaret eder. Ben bu cümleye de cümlenin sahibine de meftun, yirmi yıldan fazla dolaştım sokaklarda.

Bu cümleyi söyleyen adamın cebinde neden yalnızlıklar çoğalttığını sora sora. Öyle ya "Sevmek arzusu" ile yolan çıkan biri sevebileceği birini bulamaz mı? İlla ki bulur, diye düşünerek... Doğruluğundan şüphe edene dek en iyi yoldaşım oldu cümle de beni hiç tanımayan hikayecisi de... Ne tuhaf, yazarlar okuyucularından habersizdir. Kimlik, kişilik tanımadan dillerden dillere, zihinlerden zihinlere, yüreklerden yüreklere dolaşır dururlar. Beni tanıması olanaksız bu adamı, tanıma merakıyla tüm kitaplarını okudum. Sonra okuduklarımdan bazılarını bir daha okudum. Bazı hikayelerini ders kitaplarında metin olarak karşımda görünce ince ince işledim genç gönüllere. Hep onun bu kadar yalnız olmasına şaşarak... Yola sevmek için çıkmıştı ama kabul etmeli ki yalnızdı. Cebinde taşıdığı hayali kahraman Panco'suyla konuşacak kadar yalnızdı. Gece yarıları ıssız sokaklarda bir insan kardeşin yüzünü bulana dek dolaşacak kadar... Hiçbir insanın yürümek istemeyeceği kıvrımlı ve taşlı bir yol kadar... Bir sevgiliye yazılmış ama asla verilmeyecek bir mektup kadar... Kütüphanenin tozlu raflarında son okuyucusunun alış veriş tarihi çoktan silinmiş, yıllarca da el değmemiş bir kitap kadar... Oysa bir insanı severek her şeyi başlatabileceğini düşünmüştü. Sevgiler çoğaltacaktı, alacak, verecek dağıtacaktı. Böyle, bu kadar yalnızlık var mıydı hesapları arasında, sanmam.

Şimdi yalan yok, kılavuzum gibi gördüğüm bu cümle doğruluğu konusunda sarsılıyor. Rüzgâra tutulmuş bir ağacın yaprakları gibi harf harf sökülüp terk ediyor ruhumu. Ağacın da canı böyle yanmış mıdır bilmem. O, belki seneye buluşmak umuduyla yolladığı için her bir yaprağını, terk edilişine dayanmasının yoludur bu fikri. Ben sökülüp giden bu cümleden hiçbir harfin, kelimenin dönmeyeceğini bilip acı duyuyorumdur. Ağacın yaşadığı mevsim normali ve doğası gereğidir. Benimki insan tanımaktan ve sevmekten kaynaklı. Tanıdıkça sevgiyi çoğaltmak yerine kaçıp kurtulma derdine düşmüşümdür belki. "Tanımaz olaydım." dedirtecek kadar kötüsüyle karşılaşmam çoktur da ondandır belki. Odur, budur, neyse nedir. Zihnimde cümlemin beni terk ettiği yerde huzursuz bir boşluk, ellerimde insana dair çıkardığım pek çok soğuk ders, kulaklarımda bilmem ne kadar dinlediğim:

 "Yalnız insan merdivendir, hiçbir yere ulaşmayan/ Sürülür yabancı diye dayandığı kapılardan/Yalnız insan deli rüzgar, ne zevk alır ne haz verir..." şarkısı. Beni terk eden cümlemin boşluğu dolamayacak olduktan sonra...