Üstadıyla kayık yolculuğu yapan bir kişi, aklına gelen bir konuyu üstadına sorar: “Hocam tuhaf değil mi, ölümle aramızda sadece bir tahta parçası var?” Hocası gülümser ve “Karaya çıktığımızda o tahta parçası da olmayacak.” der.

Biz de her an elveda diyebileceğimiz bir ömür sürerken bunu aklımıza yeterince getiriyor muyuz acaba? Her gidiş zamansız ve ani olur derler. Ama nedense biz hep erken deriz. Madem zamansız bir gidiş var, niçin insanları kırıyoruz, üzüyoruz? Değer verdiklerimiz hep geçici! Maddiyatı nedense hep ön planda tutuyoruz. Aklımıza fazla getirmek istemiyoruz dünyanın geçici heveslerle dolu olduğunu. Geçmişe dönüp baktığımızda çok kişinin yanımızda olmadığını görürüz. Bir gün biz de olmayacağız. Yaptıklarımız ve eserlerimiz kalacak. Güzel ve hayırla anılmak sizce de önemli değil mi?

Yanımızda götüremeyeceğimiz şeyler için çok yıpranıyor, çok üzülüyoruz. Geleceğimiz için fazla telaş da göstermiyoruz. Bir nebze durup bakıyor muyuz yanımıza aldıklarımıza? Geride kalacaklarını hiç hesap etmeden ömrümüzü harcayıp duruyoruz.

Arkamıza dönüp baktığımızda bir daha gelmeyecek çok önemli bir kavramı kaybettiğimizi fark ederiz: zaman. İçindeyken fark etmiyor olabiliriz; ama gidince fark etsek de bir anlamı kalmıyor artık. İşte bir gün bu âlemden gideceğiz. Gittiğimizde arkamızdan “İyi bir insandı!” denilmesinden daha hoş bir durum var mı? Unutmamalı ki yerin altındakiler, yerin üstündekilerden daha fazladır.

Hayata dair pişmanlıklarımız olacak. Bu pişmanlıkları bazen düzelteceğiz, bazen bunlara gücümüz yetmeyecek. Mühim olan geç kalmamak. Değer verdiğimiz kavramlar, yerine getirilmediğinde pişmanlığa dönüşürse o zaman bize ağır gelir. Değer verdiklerimiz elimizden gittiği zaman, elimizde üzüntüden başka bir şey olmayacak maalesef.