İnsanın hayattaki en büyük zenginliği sağlıktır. Onun da kıymetini ancak kaybettikten sonra anlarlar.

Kimi insan doğarken, kimisi ufacık yaşlarda yakalandığı amansız bir hastalıkla, kimisi bir kaza sonrası bir şekilde sağlığını yada bedeninden bir uzvunu kaybederek engelli bir şekilde yaşam savaşı vermeye başlar.

Ve zorlu bir yaşam kavgasının ortasında bulur kendini.

Bir yandan sağlığı için mücadele ederken, bir yandan da yaşamını idame ettirebilmek adına türlü türlü engelleri aşmaya çalışır insanlar.

Son yıllarda, her ne kadar olması gerektiğinin ve de Avrupa standartlarının çok uzağında olunsa da, engelliler adına bir takım kıpırdanmalar yaşanıyor.

Gerek engelli istihadamı, gerek kamu ve özel idarelerde engellilere uygun otopark zorunluğu, lavabo uygunluğu, apartman giriş rampaları şartları gibi engelli insanlara yönelik şartlar olması bir nevi yüreğimize su serpiyor.

Fakat gel gör ki bu durumda da bunu topluma aksettirmek, bu hayatta engelli insanların da var olduğunu hissettirip benimsettirmek hiç de kolay olmadığı gibi anlayıştan uzak davranışlar yaralayıcı da oluyor.

Ortopedik bir yürüme engelli bir birey olarak size bir kaç anımdan bahsedeyim.

Bir gün işlerim dolayısıyla belediye binasına şahsi aracımla gitmiştim. Trafik olanca yoğundu. Hemen bir engelli otoparkı ilişti gözüme. Maalesef oradaki park bölgesi istila edilmiş. Bencil bir vatandaş engelli yakını adına aldığı aracı kendi otoparkına çevirmiş. Saatlerce orada.

Oysa ki işitme, görme ve zihinsel engelli insanları taşıması ve onlar içerisindeyken engelli haklarından yararlanması amacıyla çıkarılmış yasal hakkı, sırf araç almakla o hakka sahipmiş gibi algı oluşmuş insanlarda.

Bir gün hastaneye gittim asansör bekliyorum. Asansör açıldı ve içi tamamen dolu. İçerisindeki insanların yaş ortalaması 20-30 arası. Çıkacakları kat bir üst kat. Yanıma gelen kişi, inipte yer vermeyenlere çok tepki gösterince mutlu olmuştum. Fakat asansör geldiğinde ben beklerken asansöre binip yukarı çıktığında bakakaldım ardından. Tam bir hayal kırıklığı yaşadım.

Bir arkadaşım işitme engelli çocuğunu hastaneye götürmüştü. Orada "neden randevu almadınız" sorusuyla karşılaşınca siz "alsaydınız" cavabı verilmişti. O da "engellilere öncelik yok mu zaten" diye soru yöneltince; ukalaca "hangisine" diye ukalaca cevapla karşılaşabiliyor.

Bir başka şehirde görme engelli kişi yolda yürürken farkından olmadan bir başka kişinin aracının aynasına kolu değidiği için gözüne biber gazı sıkılıyor.

İşe alımlarda bakıyorsunuz kolunu, bacağını veya herhangi bir uzvunu kaybetmiş insan açıkta kalırken, nasıl bir engeli olduğu muallakta insanlar, rapor alarak o kadroları dolduruyorlar. Diğer engelşi insanlar yine mağdur oluyorlar.

Apartman önüne engelli rampası yapılmadan ruhsat verilmemesi söz konusuyken, sırf yapılmış olsun diye yapılan kullanımsız rampalar engelli insana verilen değeri de gösteriyor açıkçası.

Bu şartlarda bakıyoruz ki engelleriyle mücadele eden insanların önüne çıkarılan engeller,yaşamını iki kat daha zorlaştırıyor.

Şimdi soruyorum
"ENGELLİ İNSAN MI VAR, ENGELLENEN İNSAN M!?"

Yine 3 Aralık Dünya Engelliler için Farkındalık günü geldiğinde her insan bir engelli adayıdır diye slogan atan insanlar, ertesi gün engelli otoparklarını ve rampaları ihlâl edecekse, engelli insanın gözüne biber gazı sıkacaksa veya hukuksuz davranışını ikaz etti diye engelli insanı darp edecekse varsın 3 Aralık Gününde sessiz kalsın.

Mühim olan sevgi engeli olmasın, düşünce fakiri olmasın. Engelli insan acınmak değil, anlaşılmak ister.