Rahmetle yâd ettiğim, kendisi ile tanışmak nasip olmayan, amma velâkin büyüklerimden örnek olarak dinlediğim, Mahir İZ hocam; maaşını alınca belirli bir kısmını ayırıp, fakirlere zekât olarak verince arkadaşı “Hocam zaten sen zor geçiniyorsun bir sürü derdin var vermen gerekmiyor” deyince “Onlar vermek istemeyenler için bahanedir” diyor. Hayatı boyunca yazlık ve kışlık olarak iki takım diktirir, yaz gelince kışlıkları hediye edermiş, kış gelince yazlıkları hediye edermiş. Bunları öğrendiğim zaman gardolaba bakınca hicap duyuyorum. Kendisi zor durumda olduğu hâlde kendisinden daha zor olanları düşünmek bir erdemliktir. Onların hâlleri ile hemhal olmak insanlığın gerektiği bir hâldir. Bizim gibi insanlar o gibi güzel insanların yaptıklarını pek anlamaz oldu. İşin hep söyleşi kısmında olduk. Yaşamamıza bir nebze etki ettiremedik.

Hepimizin neredeyse onca eşyası var. Ve gereksiz o kadar malzememiz var ki... Bazıları olmasa da olur diyeceğimiz, fütursuzca harcadığımız maddiyatımız var. Yaptığımız o kadar müsrifçe harcamaların daha değerli yerlerde harcanabildiğini göremedik. Acaba bizleri görmemeleri için yanlış yönlendirenler mi var bilemedik ya da bilmek istemedik. Konumumuz gereği hep bir memnunsuzluk var hayatımızda. Hep bir üst kademeye, hep iyi olsun demeye, neden benim yok diye serzenişte yakındığımız olduğu bir memnuniyetsizlik hâsıl oluyor. Eldekinin kıymetini bilmeden yaşam biçimi oluşmaya başlıyor. Ne yazık ki elden gidince kıymetli oluyor.

Mühim olan eldeki imkânlar dairesinde bir yaşam biçimlendirebilmek. Üstü değil de alt kısmı düşünebildiğimiz zaman daha mutlu olabileceğimizi sanıyorum. Yaşam bir tiyatro ise bizler birer oyuncuyuz, senaryo ne ise biz onları oynamak mecburiyetindeyiz. Ve perde kapandığı zaman son nokta konulmuş olur. Onun içindir ki para ile satın almayacağımız değerlerin kıymetini bilmek gerekir. Kıymet verdiklerimize dönüp bakmak gerekir.