Irmak kenarında arkadaşları ile sohbet eden bir derviş göz ucuyla akrebi kontrol eder. Eline aldığı bir çubuk ile ona yardımcı olmak ister, ama akrep onu sokmaya çalışır. Bir iki denemeden sonra arkadaşları “Sokmaya çalıştığı hâlde yardım ediyorsun hâlen!” deyince akrebi bulunduğu yerden çıkarır ve müthiş bir cevap verir. “O hayvan olarak fıtratından değişiklik göstermiyor, onun fıtratı tehlikeyi sezinlediği andan itibaren iğnesini kullanmak, benim fıtratımda ise yaratılmışların hepsine yardımda bulunmak.”

Ne için yaratıldık? Aslında yaratılış gayemiz belli. Bizler o gayeden çıkıp başka gayelere hizmet ediyoruz. Durup kendimize bakmamız içimize dönmemiz lazım. Değişiklik ilk önce kendinde başlar. Sen kendini değiştirirsen etrafına da elbet faydan dokunur. Suya atılan taş misali dalgalar dışa doğru açılır gibi sen de çevrene bir nebze faydalı olabilirsin. Değişimi gösterişten ziyade kalbe işlemek gerekir. Dil neyi çok anarsa kalp oraya yönelir. Güzeli iyiyi anmak lazım ki kalbe o işlesin. Kötülükler arasında iyi olabilmek, sıkıntıların içinde sabredebilmek.

İki kapalı bir han olan dünya serüveni elbet bir şekilde âlem-i cemale göçecektik. Dünyadaki yerimiz derdimiz kadardır. Neyi dert edindiğimiz de aşikâr. Çile insandan dolayı gelir, dert Yaradan’dan. Gelene baş göz üstüne demek erdemliktir. Her kişinin değil er kişinin işidir. Elinde bulunana şükretmek kolay, bulunanı elinden alınınca hamd etmek biraz zor. Aldığımız nefesi bile hemen verirken, hayatımızda bulunan ne varsa acep bizim mi diye biraz tefekkür etmek gerekmez mi? Satın alınmayacak, maddesel olmayan paha biçilmez şeylerin hayatımızın olmazsa olmazlarına biraz daha değer vermek, onların kıymetlerini bilmek daha eftal. Elinden gidince hiç anlam ve önemi kalmadığı gibi, çok büyük pişmanlık oluyor. Ondan dolayıdır ki hayatımızda en önemli unsurlardan birisi de zaman, çok çabuk şekilde geçip giden, önüne kimsenin set vuramadığı ve nasıl geçtiğini anlayamadığı bir kavramdır. Zamanı ve anı iyi değerlendirmek gerek, yarının hayali ile avunmak yerine geçmişe üzülmektense anı yaşamak bulunmaz bir nimettir.