Soğuk bir kış günü dervişin birisi yolculuk esnasında yol güzergâhında bulunan köye geldiğinde, kimin misafir kabul edeceğini sorduğunda, köyün dışındaki Hamza ağanın evini gösterirler. Ağanın yanına varınca kendisinin, “Yoldan gelip, yola giden bir garip kuluz, misafir kabul buyur musun?” diye sorunca ağa “Baş göz üstüne Tanrı misafirisindir” der. 3-4 gün çok güzel ağırlar ve derviş yola çıkmak için hazırlanır. Hamza ağaya “Durumun iyi, böyle olmasına rağmen ikramın da bol şükrünü eda etmeyi unutma!” deyince“Hepsi gelir geçer” diye uğurlar dervişi. Aradan uzun bir süre sonra aynı köye yolu düşünce dervişin, Hamza ağanın konağına doğru gider hâl hatır sormak için, varınca derler ki “Ağa bu konağı sattı, köyün çıkışındaki konakta çalışıyor” diye cevap alır. O konağa varınca ağanın çalıştığını görüp hâl hatır sorduktan sonra “Takdir böyle imiş“ deyince ağa “Hepsi gelir geçer” yanıtı vermiş. Uzun bir süre sonra tekrar o köye yolu düştüğünde ağanın çalıştığı konağa varıp ağayı sorunca vefat ettiğini, köyün mezarlığında meftun olduğunu söylerler. Mezarın başına varınca mezar taşının üstünde “Hepsi gelir geçer” yazdığını görünce gülümser. Bu da nasıl geçer? diye düşünür. Görevini ifa ettikten sonra ayrılır. Gel zaman git zaman aynı köye varınca ağaya Yasin-i şerif okumak için mezarlığa gittiğinde ağanın mezarının olmadığını fark eder. Köyün imamına sorunca “Büyük bir sel oldu, mezarların çoğu sele kapılıp gitti.” Ve anlar ki ağa doğru söyler. “Hepsi gelir geçer.”

                Hayatta başımıza gelen bütün olaylarda iyi veya kötü ne varsa gelip geçeceğini bilmeden yaşıyoruz. Biliyoruz ki zamanın durmayacağını. Acı da çeksek, mutluluktan da uçsak bunların elbet bir gün sona ereceğini. Ama bizler nedense kötü bir olay başımıza geldiğinde sanki zaman çakılı olarak kaldığını hissederiz. Ama zaman ilerliyor, bizim o zaman zarfında nasıl davrandığımız önemli. İsyan mı ediyoruz, yoksa dert Yaradan’dan mı geliyor? diye sabrediyoruz.

                Dünya malı elimizde iken mutlu olduğumuzu sanıyoruz, elimizden gittiği zaman neredeyse psikolojimizi kaybedip canımıza kıymayı bile düşüncemizden geçiriyoruz. Rabbim verdi imtihan etti, şimdi de aldı imtihan etti diye hiç düşünmüyoruz. Aslında en büyük servetimiz sağlığımız da bunun farkında bile değiliz. Para ile satın alınamayacak nimetlerin içinde aslında ne kadar da şükürsüz olduğumuzu biraz tefekkür etsek!..