Susanlar mı bilir? Susanlar yoksa sustukları için mi görürler? Görmek isteneni konuşmak için konuşan dimağlara göstermek için mi konuşmazlar? Hâlleri ile mi bize söylerler? Konuşanların bu durumu bilmedikleri aşikâr...

Konuşanlar konuştuklarının kalplerinde yer edemedikleri için mi etki edemezler konuştuklarından?

En eftali de susarak konuşanlardır. Harfsiz ve kelime ihtiyacı hissetmeden konuşanlar var bu hayatta. Hem de hiçbir ses çıkarmadan çok etkileyici bir şekilde konuşurlar susarak konuşanlar.

Ben bunları bilmem de tek bildiğim dil belaya yatkındır. Konuştuklarından imtihan edilirsin. Neyi yok dersen gelip seni bulur. Yapmam deme yaparsın. İnsan sınanmadığı günahın masumiyeti üzerinde yoktur.

Ünlü şair ve yazar İsmet Özel “Allah insanı iddiasından vurur.” der. İnsan konuştuklarından imtihan edilir. Fazla söz sarfiyatı yapmamak gerek bazen.

Arif konuşursa helâk olur, âşık susarsa helâk olur. Ne arif olabildik ne de âşık. Aslında toplum olarak bu olayların çok gerisinde kaldık. Gri bir tonda kaldık. Ne siyah ne beyaz olabildik. Net bir duruş sergileyemedik. Hep bu gelgitlerimiz yüzünden bu hâle geldik.

Çok okuduk ama anlayamadık. Yaşam biçimimize, okuduklarımızı hayat felsefemize uygun bir şekilde kabul ettiremedik ya da etki etmedi. Çok konuştuk ama bir türlü konuştuklarımızı hayatımızda örnek teşkil ettiremedik. Her şeyi bildik veya tam manada bildiğimizi zannettik ama uygulamada eksik kaldık.

Düşündük ama düşündüklerimizi asla yapamadık. Konuşmamız gereken yerde sustuk ya da susturulduk. Bu bizim bir daha konuşmak için uygun fırsatı kollayıp ama konuşamadığımız kelâma dönüştüremediğimiz bir boyuta dönüştü. Sylviane Herpin’in de dediği gibi “Düşündüğünüz, söylemek istediğiniz, söylediğinizi sandığınız, söylediğiniz, karşınızdakinin duymak istediği, duyduğu, anlamak istediği, anladığını sandığı, anladığı arasında farklar vardır. Dolayısıyla insanlarının birbirini yanlış anlaması için en az dokuz ihtimal var.” Aslında söylemek istediklerimizi çok güzel özetliyor.

Susacağımız yerde ise konuştuk. Bazı bir şeyleri ters anladık. Modern dünya iletişimcileri konuştuğun kalbinde yer etmiyor ise dünyanın en güzel kelimeleri ile anlatsan karşı tarafa çok az miktarda anlaşılırmış.

Konuşmayı bilmeyenler verilen görevleri harfiyen uyguluyor da, dili olup da konuşanlar verilen görevleri maalesef uygulamıyor. Biraz karışık bir cümle olmuş olabilir; konuşmayı bilmeyen yaratılmışlardan bahsediyorum. Ağaç, hayvan, toprak, güneş ve bizler dışında her şey... Hâl üzere olmak daha eftaldir. Konuşmanın ne mühimi var ki bazen susmak en iyisi. İşte burada o mühim atasözümüz karşımıza çıkıyor: Söz gümüş ise sükût altındır.

İsra Suresi 44. Ayet-i Kerime’de Allah Azze ve Celle diyor ki: "Yedi gök, arz ve bunların içinde bulunanlar, O'nu tesbih ederler. O'nu övgü ile tesbih etmeyen hiçbir şey yoktur, ama siz onların tesbihlerini anlamazsınız. O, Halîm'dir, çok bağışlayandır."Susup Allah (c.c.)’u bolca zikredenlerden olmak temennisiyle...