Hepimize örnek bir isimden bahsedeyim sizlere.

Peygamber Efendimizin (s.a.v.) oğlu Kasım’dan sonra dünyaya gelen kızı Zeyneb (r.a.h.)

Annesi Hz. Hatice Validemize ve babası Hz. Muhammed Mustafa’ya düşkünlüğü, ailesine sadakatli, yardımsever, vefalı, çalışkan olmasının yanında güzelliği ilede Mekke’nin eşsiz kızlarındandı.

Peygamber Efendimizin kızlarının yaşça en büyüğüdür. Hicretten 23 yıl önce Efendimiz 30 yaşında iken dünyaya geldi.Annesi Hz. Hatice (r.a) ile beraber on yaşında iken İslâm’la müşerref oldu. Hz. Hatice kadınların ilki ise, Zeynep de genç kızlardan Müslüman olanların ilkidir. Kendisinden sonra yaklaşık on yıl içinde dünyaya gelen kardeşleri Tahir, Rukiye, Ümmü Gülsüm, Fatıma ile (r.a.h.) beraber büyüdü. Annesine ev işlerinde ve kardeşleri ile ilgilenmede yardımcı olması ona erken yaşta iyi bir hayat tecrübesi kazandırdı.

Efendimiz’in Hz. Hatice’den olan altı çocuğunun tamamı M. 610’da başlayan bisetten önce dünyaya geldi. Yaklaşık on iki yılda altı çocukla şenlenen kutlu ve görgülü ailede abla olma sorumluluğu, ona erken dönemde büyük tecrübe kazandırdı. İki erkek kardeş Kasım ile Tahir’in çocuk yaşta vefatları ailede büyük hüzünlere sebep oldu. Hayat Zeynep’i pişirip olgunlaştırdı. Çabuk olgunlaşması onu evliliğe hazırladı. Yakın akraba olması itibariyle o, evlerine gelip giden teyzesi Hale’nin oğlu Ebu’l-Âs b. Rebi’nin dikkatini çekmişti. Hz. Hatice de yeğeni Ebu’l-Âs’ı dürüstlüğü, samimiyeti, asaleti, mahir bir ticaret erbabı olması sebebiyle takdir ediyor, kendi çocukları gibi seviyordu. Ebu’l-Âs’ın ailesi, onunla evlenmesi için Zeyneb’e talip oldu. Hz. Peygamber’in ve Zeyneb'in de uygun görmesi neticesinde muhtemelen on beş yaşlarında iken onunla evlendi.

Hz. Zeynep (r.a.h.) ev işlerinde annesinin eli kolu olması, kardeşlerini büyütmede gece gündüz onlarla ilgilenmesi, ev işlerinde annesine yardımcı olması, annesinin en büyük kız olması, yardım sever göz bebeği olmasından dolayı evin içinde en çok ona iş buyurur ve o annesi Hz. Hatice’nin (r.a.h.) işinin yükünü alırdı.

Hz. Zeynep (r.a.h.) evlenip gelin gidince, Hz. Hatice Validemiz Onun gidişine bir süre alışamadı. Rukiye’yi ve Ümmü Gülsüm’ü “ Zeynep” ismi ile çağırmaya başladı. Kızlar ise – Anne Zeynep gitti, biz Rukiye ve Ümmü Gülsüm’üz derler ve gülerlerdi. Hz. Hatice Validemiz ise “ Onun gittiğini unutmuşum” derdi. Kızlar ise -Anne Sen Zeynep ismiyle seslenmek adetindir. Bu doğrudan doğruya bir alışkanlık der, tebessüm ederleri.

Bunu gören küçük Fatıma ise “  Siz evlenip gidin, Allah mübarek etsin. Fakat ben elimden geldiği kadar babamın yanında kalacağım” dedi.

Kaderi ilahiye bakın ki, Hz. Fatıma daha küçük yaşta kaderin dili ile konuştuğunun farkında değildi. Babasının yanında en uzun kalan o oldu. Babasından sonra “bu döşüm bundan sonra gerdanlık görmeyecek” diye ağlaya ağlaya 6 ay sonra vefat eden tek kız o oldu.