Dünyaya gelmemizdeki amaç davamız içindi. Bu dava din-i mübin-i İslam’dı. Biz davamıza sahip çıkamadık. Davaya sahip çıkmak zordu. Aslında böyle bir güzel davaya gönül vermeliyiz ki bize altından dağları verseler davanın bir tek taşını değişmememiz lazım.

Öyle rahatladık ki ne dava kaldı ne ahlak kaldı ne aile kaldı. Değer görmesi gerekenleri pek önemsemek olduk. Eskiden her şey çok zordu. Ama aşk vardı, vecd vardı, sahiplenmek vardı.

Başvekilin imzaladığı bir dönemde "Allah ve ahlaktan bahsetmek yasak" dediği bir zamanda Allah ve ahlaktan bangır bangır bağıran Necip Fazıl’ı anlayamadık. Anadolu’yu karış karış gezip davası için çile çeken, hapishanelerde haksız yere yatan üstadı nasıl bir yaşam yaşadı, görmemezlikten geldik.

Ömrünü bizler için gelecek nesiller yaşadıklarını yaşamasın diye elinden geleni yapan, rahatlığını düşünmeden çile çeken bir zat-ı muhteremdi. Çilesini onun gibi güzel insanlar çekti, şimdi edebiyatını bizler yapıyoruz. Ailem demedi, beni tanısınlar, para, mevki, makam demedi, tek derdi İslam’dı.

Davası için çekinmeden canını bile feda ederken, biz ise taşın altına parmağınızı koymaktan imtina ediyoruz. Tek derdi herkese bir şekilde ulaşıp İslam’ı anlatabilmekti. Zor günler geçirdi. Hiç rahat yüzü görmedi. Dikti, sertti zekiydi. Herkes baş gelemezdi. Ama bir yönü çok merhametliydi. Görmek nasip olmadı; ama gören gözleri görmek nasip oldu. Dinlemek nasip oldu. Kitapları ile hemhal olmak, onu anlayabilmek, davasını bilmek…

Eski hayatı biraz karmaşıktı. Kimsenin geçmişi ile yargılanmayacağını kendisi bizzat söylerdi. Eski hayatını çok güzel bir söz ile anlatırdı, "Benim geçmişim bir çöplüktür ve çöplükleri sadece kediler ve köpekler kurcalar." derdi. Bir bakışa kapılıp bir nazara gelip bir andan 180 derece dönen, tarihe adını altın harflerle kazıyan mütedeyyin bir kişilik...

Beyoğlu Ağa Camii’nde, hazret bir bakışla teslim olup diz kırıyor. Çok güzel bir söz ile bağlıyor bakışları "Bana yakan gözlerle bir kerecik baktınız, ruhuma büyük temel çivi çaktınız.” Bir yol göstericinin dizinin dibinde oturmak bütün benliğiyle teslim olmak...

Kime nasip olurdu ki doğmadan önce ölmek. 25 Mayıs ölüm, 26 Mayıs doğum tarihi daha doğrusu üstadın söylemi ile "Ölüm güzel şey budur perde ardından haber… / Hiç güzel olmasaydı ölür müydü Peygamber?" Çok irdelediği bir konuydu ölüm. Sonunu bildiği bir yolculuktu dünya.

Bu dünyadan giderken eli boş gitmeyip bu yalan dünyada yaptıklarını götürmek tek amacı... Gelecek nesillere örnek teşkil edecek bir yaşam biçimi vardı. Sözleri sanki piramidin en üst taşı altına şerhi gereken bir yapıt misali. Anlayamadık üstadı ya Sakarya’sını okuduk meydanlarda ya da bekleyen şiirini okuduk.

Mutasavvıf bir kişiliğe sahip bir insandı. Peygambere olan sevgisini Çöle İnen Nur’da bahsederken M… harfi koyup sonuna üç nokta koymasını okuyunca anlıyorduk. Ulu Hakan’da anlayabilirdik ancak Osmanlı’ya özlemini. Bize bizden çok benzeyendi. Kendimizi bulamadık ki üstadı anlayalım. Bulsak dahi kalabalıklar arasında kaybettiriyorlardı. Bize benzeyip de bizden olamayanlar yaraladı bizi. Üstad, kendimize gelmemiz için çok çabaladı, çok çile çekti, amma velâkin bir türlü bizi bize getirmeden dar-ı bekaya göçtü.