Ne saçma bir başlık, gerçekten buna vakit ayırıp yazmalı mıyım? Birçoğunuzu yine karamsarlığından ötürü kızdıracak bir yazı. Her zaman önce yazısını yazıp sonra başlık koyan ben, ilk kez başlığı yazıp başladığıma göre yazılmak zorunda olan bir yazıdır belki.  Geçen sene bu vakitler bir öyküye başlamıştım,  onunla ilgilenirken birden zorla araya girdi bu yazı, öyle de arsız efendim. Seçim hakkı bırakmadı. Dervişin fikri neyse zikri o olur hesabı, bu ara hep kötülük üzerine düşünüyorum da ayıptır söylemesi. Ondan bu yazı ilham etmiş olacak.

Kötülük üzerine düşünüyorum derken kötülük yapmayı planlıyorum sanmayın sakın. Kötülüğün ne olduğunu anlamaya çalışıyorum. İnsan nasıl kötü olur, hangi yollardan geçer? Benden azıcık bilgimle felsefi, tarihi, edebi... bir yazı da beklemeyin rica ederim. Öz yaşantıdan, tecrübeden kaynaklı çoğunuzun kafa yorup yazabileceği bir yazı. Şimdiden uyarıyorum ki sonuna kadar okumak zorunda kalmayın. Konudan uzaklaşmadan, üniversite yıllarında bazı romanları tahlil etmiştik. Bunlar Türk Edebiyatının ilk eserlerindendi. Kötülerin hep kötü olmasını, iyilerin hep iyi olmasını eleştirip şu klişe cümleyi kurardık: "İnsan kartondan kesilmiş bir tip değil ki kötüler hep kötü ve iyiler hep iyi olsun." devamında da "İnsanın içinde hem iyilik hem kötülük mevcut,  hangisini beslersen o olursun."Şimdi bunlara kısmen itiraz edeceğim çok yanlış değiller tabi ki ama tamamen doğru da değiller. Doğumundan ölümüne kadar iyi kalmış insanlar tanıdım, sevgide cömert, insanı, doğayı, hayvanı seven. Evlatlarına asıl kötülük eden onlar olabilirdi pekala. Çocuklarını hayata hazırlamada yetersiz, kötülüğü öğretmede biçare, iyilikten yana emsalsiz olsalar da sonu hep iyi biten ve gerçek dünyayla uyumsuz masallar kadar acımasız... Evlatlarını korumak adına onlara en büyük zararı verenler iyi dediğimiz insanlar olamaz mı mesela? Düşünün derim.

Şimdi gelelim kötülüğe, sakın çıkıp da kötü insan yoktur, hayat insanı kötü yapar demeyin kavga ederiz. Kötü insan vardır. Kötülüğe yenilen, ruhunu üç kuruşluk zevklerine satan, yalancı, iftiracı, kinle beslenmiş ruhlara sahip, tacizci, dolandırıcı, ölüsüne yanmayan... daha sayayım mı efendim? Kötü insan vardır, fakirin kanıyla beslenen; güçsüzü yutup ilerleyen... İnsan kılığında vampir! Kötü insan olmasa olur muydu açlık, yoksulluk, kavga? İyi olabilecekken iyiliği seçmemiş her insandır kötü. Diyeceksiniz ki onları da şu aile yetiştirmiş, yaşam şartları şöyleymiş böyleymiş... Benim iyimser kardeşlerim hangimize fazla cömertti ki hayat. Hepimiz bir şekilde zorlu yollardan geçtik, acı çektik, hadi  o zaman hep birlikte kötü olalım.  Evet, aklım  bu kadar çalışıyor, psikoloji, felsefe, sosyolojiye ters belki sözlerim ama yanıyor insan damarlarım. İnsan damarlarım söylüyor, yazıyor.

Şimdi başlık değil mi, başlığı unuttuk yahu. Yazı ile başlık arasında bağlantı yok. Başlığı önce koymanın sıkıntısı belki ama değiştirmeyeceğim, atasözü gibi başlık niye değiştireyim? Ben kötülüğü şöyle tanıyorum, yaptığın her harekete olduğundan farklı anlamlar yükleyen, gerçeği çarpıtan gözlükleri var kötülerin. Senin kötü bir şey yapmana gerek kalmadan hep intikam alıyorlar senden. Zenciler hiçbir kötülük yapmasalar da ten renklerinden, Kızılderililer yaşam kültürlerinin farklılığından ama en çok da topraklarında zengin madenler oluşundan, dini anlamda azınlıkta olanlar egemen grup tarafından... Kısacası gönlü kötü olanlar iyileri kusurlu görmüş, görüyor.

İyilik bir kelebek çırpıntısı, sessiz ve sakin

kötülük bir kaya emsalsiz, çetin

ve gönlü kötü olanın gözü

hep kusur arıyor iyide

vereceği her zarara bahane