Gözlerin uzaklarda bir liman

Bir günbatımı Barcelona’da

Şehir sessiz, liman bensiz

Gözlerin hüzün mavisi

Bir şiir yazdım

Seni seviyorum demeye utandım,

Havada bir utanç iklimi

Ne konuşsam ayıp

Kelimeler kayıp

Kalp çarpıntısıyla uyanıyorum kaç gündür

Ellerim nedensiz yere terliyor

Yıllar sonra bir kalbim olduğunu hatırladım

Kâlbimi hissettim

Çarpıyordu

Utandım

Söyleyemedim

Zaten nasıl söyleyebilirsin?

Yine mi aşık oluyorum

Korkuyorum

Bir sonbahar yalnızlığı giydim üzerime

Son kez

Bu sefer yalnızlığa veda  edeceğim

Elimde bir demet çiçek ile karşındayım

En güzel şiirimi sana sakladım

Son limanım

Sen olurmusun?

Hayalimdeki kadın…

Bütün Gemileri yaktım

Başar Özdemir

-----------------------------------------

 UZAK

Solgun bir yüz, bitkin

Yorgun bedenim

Bitse de gitsek havasında

Hava ağır, gemi ağır

Düşünceler bir yumak

Bir kartopu

Bir çığ

Suskun…

Kaptan uyansana

Gem yol almıyor, gitmiyor

Gücüm yetmiyor

Kaptan duyuyormusun sesimi

Köprüüstü konuşuyor

Başar konuşuyor

Bir gemi yaklaşıyor

Üzerime üzerime

Kaçacak yerim yok

Yolun sonu’na geldim kaptan…

Kaptan çok uzaklarda

Denizde

Hiçbir zaman gelmeyecek…

(bu şiir uzaklarda olan tüm kaptanlara, hiçbir zaman gelmeyecek olan kaptanlara…sonsuz mavide kalanlara ithaf edilmiştir)

Başar Özdemir