Gözlerin
uzaklarda bir liman
Bir
günbatımı Barcelona’da
Şehir sessiz,
liman bensiz
Gözlerin
hüzün mavisi
Bir şiir
yazdım
Seni
seviyorum demeye utandım,
Havada bir
utanç iklimi
Ne konuşsam
ayıp
Kelimeler
kayıp
Kalp
çarpıntısıyla uyanıyorum kaç gündür
Ellerim
nedensiz yere terliyor
Yıllar sonra
bir kalbim olduğunu hatırladım
Kâlbimi
hissettim
Çarpıyordu
Utandım
Söyleyemedim
Zaten nasıl
söyleyebilirsin?
Yine mi aşık
oluyorum
Korkuyorum
Bir sonbahar
yalnızlığı giydim üzerime
Son kez
Bu sefer
yalnızlığa veda edeceğim
Elimde bir
demet çiçek ile karşındayım
En güzel
şiirimi sana sakladım
Son limanım
Sen
olurmusun?
Hayalimdeki
kadın…
Bütün
Gemileri yaktım
Başar
Özdemir
-----------------------------------------
UZAK
Solgun bir
yüz, bitkin
Yorgun
bedenim
Bitse de
gitsek havasında
Hava ağır,
gemi ağır
Düşünceler
bir yumak
Bir kartopu
Bir çığ
Suskun…
Kaptan uyansana
Gem yol
almıyor, gitmiyor
Gücüm
yetmiyor
Kaptan
duyuyormusun sesimi
Köprüüstü
konuşuyor
Başar konuşuyor
Bir gemi
yaklaşıyor
Üzerime
üzerime
Kaçacak
yerim yok
Yolun
sonu’na geldim kaptan…
Kaptan çok
uzaklarda
Denizde
Hiçbir zaman
gelmeyecek…
(bu şiir
uzaklarda olan tüm kaptanlara, hiçbir zaman gelmeyecek olan kaptanlara…sonsuz
mavide kalanlara ithaf edilmiştir)
Başar
Özdemir