Yavuz Sultan Selim bir gün nasıl oldu ise şair Vehbi’ye kızmış, onu yanından uzlaştırmış. Tabiî şairler biraz duygusal insanlar olduğu için Vehbi de küsüp uzaklaşmış yanından. Van müftüsünün yanına gidip kendisinin sarayda şairlik yaptığını, yazıdan anladığını, burada kalmak istediğini söylemiş. Müftü ise padişaha nazaran yanında başlatır. Aradan zaman geçtikten sonra Yavuz’un aklına düşer, “Çağırın Vehbi’yi!” deyince ne kadar arasalar da onu bulamazlar. “Bulamadık” deyince bulmaları için emir verir. Yavuz bunun burası, emir verirse yapılacak. Devlet ciddiyeti böyle olur. Tabiî vezirlerden birisi krizi çözmek için sultana bir teklifte bulunur: “Sultanım siz bir şiir yazsanız, altını boş bıraksanız, şiiri tamamlayana belirli bir ödül versek. Biz Vehbi’yi biliriz dayanamaz, saklandığı yerden şiiri tamamlar.” deyince Yavuz şiiri yazar “Bütün dünya benim olsa gamım gitmez nedendir bu?” diye. Her tarafa tellallar yollanır. Yarışmaya Van müftüsü de katılır, şiiri tamamlar. Kâğıda geçmesi için Vehbi’yi çağırır. Vehbi, şiirin pek uymadığını görünce, müftüye de diyemiyor şöyle yazsak daha hoş olur diye. Vehbi yine de kendince şiiri tamamlar. Ortalama iki yüz şiirden oluşan yarışma biter. Tek kişilik jüri padişahtır. Şiir gelir, “Ezelden gam türabıyla yoğurulmuş bir bedendir bu” Bu şiiri kim yazmıştır diye sual edince Van müftüsü diye cevap alır. Yazın fermanımdır Van müftüsüne; şiiriniz kazandı, biz hediyenizi yola çıkarttık, siz de yanınızdakini yola çıkarın.

İşte böyle olması gerekmiyor mu her iş? Yapan imzasını atmasa bile o işin ondan olduğunu bilmek. Mükemmeliyetini ortaya koyması, kaliteli işin ortaya çıkması. Osmanlı’dan kalan mimari eserlere baktığımızda onların bu zaman kadar gelmesinin sırrı severek yapılması, işin ehline verilmesi. Bir hadiste“İşi ehlinize veriniz” diye geçer. Günümüz teknolojisinde mimari eserlerimiz daha güzel olması gerekirken maalesef kadim mimari eserlerimiz daha gözde durumdalar.

Yapılan en alt işten en üst seviyeye kadar severek yapmak, liyakata önem vermek toplumumuza, devletimize bir nebze faydalı olabilmek için çabalamak vazifemiz olmalıdır. Yapılan her ne olursa olsun saygı duymak gerekir. Sürekli Avrupa insanlarını örnek gösteriyoruz. Oradaki insanların gözleri 4 değil, ayakları 3 değil, onların 2 tane beyni yok. Dünyadaki insanların hepsi aynı ama düşünceleri, yaşamsal faaliyetleri, toplumsal değerleri farklı. Bize bir görev verildiğinde yapılması gerekeni en iyi şekilde yapıp onun hakkını vermemiz gerekir. Eğer biz o görevi layıkı ile yapmaz isek yapamıyorum demek erdemliliktir. Bu çatı bizim, hepimiz bu çatı altında yaşıyoruz. Şayet bu çatı düşerse altında kalan yine bizler oluruz. Çok dikkatli olmamız ve yapılan işi gereği gibi yapmamız temennisiyle…