Ülkemizdeki en önemli problemlerden biri hiç şüphesiz çeşitli kurum ve kuruluşlardaki denetimsizlik diyebilirim. Hemen her kurumda başıboşluk, kayıtdışılık almış başını gidiyor. Bunun üzerine birde liyakatsizlik eklenince her şey kontrolden çıkıyor. Denetimsizliğin en yoğun olduğu alanın da tarikatlar olduğunu söyleyebilirim.

Tarikatlar tarihimizde birer okul olarak karşımıza çıkmaktadır. İnsanları “Doğru Yol’a” sevk eden, dinini öğrenmesini ve yaşamasını sağlayan kurumlardı. Hoca Ahmet Yesevi’den, Hacı Bayram-ı Veli’ye, Hacı Bektaş’tan yakın döneme kadar devam eden tarikat geleneğinde bizi aydınlatan isimlerimiz vardı.

Fakat günümüzde bir çok kurumun bozulduğu gibi tarikatlarda bundan nasibini aldı. Bir çok tarikatın neredeyse din dışında her işle uğraşıp, yozlaşarak, insanların manevi duygularını sömüren, halkın cehaletinden faydalanıp her türlü istismarı yapan birer şer yuvası haline gelmişlerdir.

Arada işlerini iyi yapan namuslu, samimi, gerçekte müsbet yapılar varsa da maalesef çoğunluğun içinde görünmez oldular.

Günümüzde de büyük ölçüde aynı yapıyı devam ettiren  tarikatlarda denetimin hiç olmadığını görüyoruz.  Sadece  son günlerde gündemimizde olan Fatih Nurullah meselesi değil, ülkedeki bütün tarikat ve  cemaatlere bırakın dokunmayı “ağzınızı açsanız” dinden çıkıyorsunuz adeta. Bu sebeple hiç kimse de elini taşın altına koyup eleştirme cesaretini gösteremiyor.

Bunu bilen kötü niyetli Müslüman görünümlü sahtekarlar kendilerine “şeyh” unvanı vererek insanları maddi ve manevi olarak sömürmeye çalışıyorlar.

Atatürk’ün kurduğu kurum olan diyanet bu merdiven altı tarikatlara ses çıkarmıyor. İlahiyat Fakültesindeki hocalar seslerini çıkarmadıkları gibi bir bazıları da işin içindeler.

Siyasilerin bir kısmı “toplu oy deposu” diye ses çıkarmıyor hatta maddi destek sağlayarak önlerini açıyorlar.

Dindarlarda “aman dinimize laf gelir”  korkusuyla bu art niyetlileri koruyor yada olumsuzlukları görmezden geliyor.

Birileri beynini bir kenarda bırakarak girdikleri bu yapılara  oluk oluk paraları akıtarak ibadet aşkıyla kendilerinden geçerken hiç bilmezler ki dini sermaye yapanlar keselerini doldurduktan sonra gözlerini müritlerinin eşlerine, kızlarına dikmeye başlıyorlar.

Körü körüne bağlanmak bir şekilde sömürüleceğinin göstergesidir. Bu dini inançta da , siyasette de böyledir.

İyi işlerle hemen hiç karşımıza çıkmayan bu yapıların iktidarlar tarafından korunduğunu ve kollandığını çok iyi biliyoruz.

Bu yapıların okumuşu devleti ele geçirmeye çalışır,

Cahili, 12 yaşındaki kız çocuğuna cinsel istismarda bulunur,

En fazla korunan kollananı  ise erkek çocuklara tecavüz eder.

Bir tane tarikatta çıkıp haksızlığa, hukuksuzluğa, kul hakkı yenmesine, torpile, kayırmacılığa, devletin dolandırılmasına ses çıkarmaz.

Özellikle muhafazakar kesime şunu demek lazım; Bu sahtekarlara direndiğimizde, bunların gençlerimizi istismarına karşı çıktığımızda, bunların denetim altına alınmasını istediğimizde dinimizden olmayız.

Bu sahtekar din sömürücüleri bırakın bizi Allah’a götürmeyi, gençlerimizi Allah’tan, dinden, imandan uzaklaştırdığını toplumumuzda açıkça görüyoruz.