İnsan yaşam döngüsü içerisinde sürekli bir gelişme gösteriyor.Bu gelişme biyolojik ve fiziksel olmasının beraberinde teknolojik ve dijital boyutta da hızla bir ilerleme gösteriyor. Özellikle   digitalizm çağımızın en büyük gözdesi durumunda. Her gelişme beraberinde sosyal değişimi de yanında getiriyor.

 Dijitalizm ile birlikte felsefeden uzak bir yaşam  ön plana çıkıyor ve  doğduğu ilk andan itibaren dijital  her şeye maruz kalan çocuklarımız adeta “dijital yerliler”gibi büyüyor. Böylece büyük bir kuşak farkıyla bırakın büyükbaba /büyükanneleri , ebeveynleriyle bile iletişim kuramaz hale geliyorlar .Çünkü onlar farklı bir kültürün empozesi altında geçmişten uzak büyüyorlar.

    Oysa bizim  zengin ve çok farklı bir kültür yapımız var. Her bir mahallemizin ayrı tadı ve ayrı zenginlikleri var.Bu zenginliklerimizin içindeki güzellikler bizi biz yapan değerler ile dolu. Bir selamdaki mutluluk, bir merhabada ki gülümseme, hasret kaldığımız bir içten sarılma, bir mutlu güle güle deyiş bizim para ile ölçülmez zenginliklerimiz. Öyle aramaya gerek görmeden sılaya giderken yol üstündeki dostumuza çat kapı uğrayıp bir küçük hediyeyle gönül almalarımız, böylelikle kaynaşan iki ailenin çocukları  ve babamızı kaybetsek bile baba dostlarımız var. Mahalle camilerinde okunan selalardaki kulak kabartmamız, dinledikten sonra “Allah rahmet eylesin” deyişimiz, falanın evinde düğün var “ Allah mesut etsin” temennimiz hep bu zenginliğimizin parçası. Hele kapısını çaldığımız bir evin size iki kaş iki göz arasında bir soğuk su, bir bardak ayranı altına peçete koyarak getirişi, hemen otur şöyle bir çay demleyip deyişi, kırk yıl hatırdan çıkmayan kahve ikramı da bu zenginliğimizin eseri. Hasta olanları ziyaret, askere gidene ve gelene ziyaret, eli boş gidilmeyen misafirlikler, hoşgeldine gelen çocuklara cepleri karıştırarak bir şeyler ikram etme telaşı bizim zenginliğimiz. Hele misafir olduğunuz evin, hep kapısı kilitli, içerisi naftalin kokan mis gibi misafir odasına sizi alması ve türlü ikramlarda bulunurken, evin kızına “sandıktaki misafir fincanıyla getir kızım kahveleri” fısıldayışı da bir zenginliğimizin ürünü.

Kapıda karşılanmak, dış kapıdan uğurlanmak ve bu uğurdaki hikmeti bilmek,hatta kapı önünde bekleyen ayakkabılarınızın esas duruşta hazır halde beklemesi bizim misafire ve insana hürmetimizin zenginliği, içtiğin çayı takip eden, misafir bitirmeden ev sahibinin bitirmediği çay faslı bizim zenginliğimiz. Sofrada ev sahibinin “hadi buyur, niye az yiyorsun, niye kötü yiyorsun “ diye yemeğe teşvik bizim zenginliğimiz. Tatlı sohbetler, güzel ikramlar, “tekrar buyurun “demeler, iftarlar, mangallar, partiler, günler ve geziler bizim zenginliğimiz.

   Biz aslında çok zenginiz. Biz tebessüm eden, gülen, gülmenin sadaka olduğunu bilen gönül zenginiyiz. Bizim zenginliklerimizi gördüğümüz her yerde,  bizi biz yapan değerlere sahip çıkıyoruz aslında. Geleceğimize sahip çıkıyoruz. 

    İşte bu dijital çağla önce filtrelenmiş fotoğraflarla “bizi” kaybettik, şimdi ise dünyayı kavuran bir virüsle maskeli yüzümüzle “mimiklerimizi” kaybettik.Belkide bu  virüsle ne çok zenginliklerimizi unuttuğumuzu da hatırladık .

    Sağlıklı günlere döndüğümüzde şunu unutmamak gerekir ki, zenginliklerini yaşatan ve çevresine yaşatan toplumlar geleceğe umutla bakar. Gözü görür, kulağı işitir, eli ikram eder, yüzü güler, gönlü ile gönül alır, küçüğüne saygı, büyüğüne sevgi, toplumsal ilişkilerde güçlü ve çevre bilincine sahip olur.

    Zenginliklerimizi yaşatalım ki, zenginliğin en güzel kaynaşma olduğunu gelecek nesillere aktaralım.

    Şimdi size dost elinden gül lokumlu bir kahve ikram ediyorum sevgili okurlarım hoş kalın, mutlu kalın.

Selam ve dua ile ....