Geçen gün bir gazetede, çok manidar, harikulade güzel bir yazı okumuştum.

    "Verilen bir işi yapan kişiye işçi, işi düşünerek yapan kişiye usta,  sevgisini de katarak düşünüp işi yapan kişiye de sanatkâr" denir...

    Sevgiyle yapılan bir işin mükemmeliyetini dile getiriyordu.

    Tam da o esnada, hayattayken "YAŞAYAN EFSANE ÖDÜLÜ"ne layık görülmüş merhum büyük sanatçı, bozkırın tezenesi NEŞET ERTAŞ çalıyordu radyoda..

"Ayaklarınızın turâbı, gönüllerinizin hizmetçisi, dertlerinizin ortakçısıyım" diye sevgisini haykırıyordu mütevaziliğiyle...

    Evet bir gönül ozanı geçti bu diyarlardan.

    Türkülerini söylerken sevgisini de katan...
Yüreklerdeki sancılara ortak olup, topluma sevgi aşılamakla kalan...

    Mızrabının teline her vuruşunda bir sır saklayan...

    Saygıyı, sevgiyi en büyük ilke edinip, yüreğine hazine yapan.

    Bir garip ozan geçti bu diyarlardan...

    Garip ozandı mahlası...
Garipliği yokluktantı. Dertlerine karşı feryattandı...
Dert yüklü oluşu da yanlızca kendi derdinden ibaret değildi. Sevgileri yüreğine dolup taşan insanların gamlı, kederli halleriydi, onu elemle saran...

    Sazını eline alıp, bunalmış hisleriyle haykırarak, "sen beni gönlümce mutlu mu sandın, ömrümü boş yere çalan dünyada" diyerek yüreğindeki yangını dile getiriyordu...

    Sözleriyle, kişiliğiyle, duruşuyla, tevazuluğuyla ve her yaratılana olan sevgisiyle, kitaplara sığmayan bir NEŞET ERTAŞ geçti bu diyarlardan...

    Gönül adamı, halk aşığı...

    O gerçek bir sanatçı, zanaatkârdı ayrıca...

    Ne bir gönül kırdı, ne de kendinden yaşça büyük olana saygısızlık etti. Hiç kimseye el kaldırmadı. Aman dileyene merhametsizlik yapmadı.

     Konserlerinde ceketini çıkarmak için dahi müsade isteyecek kadar alçak gönüllü idi...

    Günümüzde halka mâlolmuş sanatçı zannedilen fakat şarkı söylemekten öte gidemeyenlerin yaptığı gibi kimseyi darp etmedi. Babası yaşındaki insanlara meydan dayağı atmak bir yana, kendine sert konuşanlara dahi, kendine has üslubuyla eğile büküle yanıt verdi....

"Can yakıp da kalp kırma. Senin de gül benzin solacak bir gün". Sözleriyle telkinde bulundu her daim.

    Sanatçı, sanatkâr, tevazu, sevgi, saygı, her geçen gün birer birer kaybolurken, yerlerini bir türlü dolduramadığımız değerlerimiz, daha çok aranıyor, özlemimiz kat kat alevleniyor.

    Nasıl ki sadece şarkı söylemekle sanatçı olunmuyorsa, sanatı sevgiyle yoğurmayınca zanaatkâr da olunmuyor...

SEVGİYİ RUHUNDA HİSSETMEK, KISACASI NEŞET ERTAŞ GİBİ SEVMEK LÂZIM...

Vefatının 8.yıldönümünde büyük ozana rahmet ve hürmetle...