Yol kenarındaki çınar ağacının dibinde durdurmuştu atını. Hem biraz dinlenecek hem ikindi namazını kılacaktı. Abdest almaya yeltenince, uzaklardan birisinin yürüyerek geldiğini fark etti. Abdesti bitirince iyice yaklaşmış, uzaktan geldiği belli olmasına rağmen, üzerinde hiçbir emare yoktu. Selamlaştılar, hal hatır ettikten sonra namaz kıldılar. Derviş gibi bir hali vardı gelen yolculunun. Güzel bir sohbet hâsıl oldu. Yolcu müsaade isteyip yola revan olmak istediği zaman İsmail ona “Nereden gelirsin, nereye gidersin bey amca?” diye bir sual yöneltti. O da müeddep bir şekilde “Topraktan geldik, toprağa gideriz.” dedi.

                İşte her şey aslına rücu eder. Nereden gelir, nereye gideceğimiz belli olan bir dünyada yaşıyoruz. Topraktan yaratıldık, sonunda da toprağa gideceğiz. Bedenlerimiz yaratılmadan önce, ilk önce ruhlarımız yaratıldı. Bez-i elest meclisinde, Rabbi’miz “Elestü bi-Rabbiküm” (Ben sizin Rabbi’niz değil miyim?) Yaratılmış ruhlar ise “Kalu bela” (Evet, sen bizim Rabbi’mizsin) dediler. Bedenlerimiz bu dünya malından olduğu için cesetlerimiz burada kalacak, ruhlarımız ait olduğu yere gidecek. Geldiğimizde temiz geldik, dünya kirli olduğu için biraz kirlenmiş olabiliriz. Bizler kirlenmekten değil, temizlenmemekten korkalım. Bedenin temizliğine nasıl önem veriyor isek, ruhun temizliğine de bir o kadar önem vermemiz gerek. Ruhumuza bulaşan kirlerden arınmanın nasıl olduğunu hemen hemen herkes bilir. Bize bahşedilen harikulade vücut ile yapılan günahları sadece iki dudak arasındaki dille, samimi bir kalple edilen bir tövbeyle tertemiz olacağımız aşikâr. 

                Son âna kadar tövbe kapısı açık. Allah-u Teâla biz günahkâr kullarını affetmek için bahane ararken, biz kullar huzura gitmemek için bahanelerle kendimizi avutuyoruz. Hani diyor ya üstat  Necip Fazıl “Kapı kapı, bu yolun son kapısı ölümse! Her kapıda ağlayıp o kapıda gülümse”