Cibran anlatıyor Onun dilinden vermeye dairi…

“Ve diyor ki:

Ancak kendinizden verdiğinizde gerçekten verirsiniz.

Mallarınız ona ihtiyacınız olacak kaygısıyla sakladığınız ve koruduğunuz şeylerden başka nedir?

Bir köpeğin izsiz kumlara kemikler gömen aşırı tedbirli haline yarın ne getirebilir ki?

Ve ihtiyaç kaygısı ihtiyacın kendisinden başka nedir ki?”

Sanırım bugün ki ihtiyaçlarımızı yarın ki korkularımıza borçluyuz. Yarın sahip olamayacağımızı düşündüğümüz şeylerin korkusundan, bugün ki ihtiyaçlarımızı belirliyoruz. Ya yarın olmazsa diye hiç düşünüyor muyuz?

Hayır mı? Belki aramızda düşünenler vardır… Kim bilir…

Yarına ihtiyacımız var. Hatta ‘yarın sahip olamayacağımız şeylerin yoksunluğunu yaşama korkusu’na ihtiyacımız var.  Sanırım bugünü diri tutan yarına dair korkularımız.

Ya vermek? Bu korkuların neresinde?

Vermek korkunun kendisidir. Verdiğinde korkmazsın. ‘Hatta ıstırapla verirsen o ıstırap seni arındıran su olur. Neşeyle verirsen o neşe senin mükâfatın olur’ diyor ya Cibran.

Ve başka bir kimlik dedi ki:

Ben vermekten korktuğum, başkasında görmekten hoşlanmadığım ne varsa verdim. Dikkatinizi çekerim, ‘ neyim varsa verdim’ demiyorum... Benim dediğimiz ne varsa yarın bir başkasının iradesine geçmedi mi? Benim dediğimiz şu can bile yarın olduğunda kendi bedeninden sıyrılıp toprakla bir olmadı mı? Bugün bize emanet edilen her şey, yarın başka bir emanetçisine uçup gitmedi mi sayın okur?..

“Öyleyse şimdi verin, verme mevsimi sizin olabilsin diye…”