Ne kadar güzel bir söylem, bilmiyorum demek. Bilmediğini bilmek kadar erdemlik yoktur şu hayatta. Bilmediği ise bildiğini zannedenlerle dolu etrafımız. Bilmediğini bilmemesi de ayrı acı verici bir durum. Bir de bildiği bilgiyi, yanlış olduğunu bilmeden, eldeki doğrular ile savunması üzüntü verici bir hal. Biraz karışık cümleler olmuş olabilir. Amma velakin tam manası ile bildiğinden emin olan kişiler, icap ettiğinde müeddep bir şekilde söylenmesi gerekenler ne ise az ve öz konuşurlar, kalbe tesirleri olur. Üslup da çok önemli. Çıkan sözler ne kadar doğru olursa olsun, üslup olmaz ise karşıdaki kişiyi yaralayabilir. Söz, üslup âlimde başka cahilde başkadır. Eskiler, “üslûb-i beyân, ayniyle insân” yani üslup insanın kendisidir, derler.  

                Ağızdan çıkan her sözün mükellefi söyleyen tarafından hesaba bir gün çekilecektir. Hz. Ali (ra) der ki ”Söz çıkana kadar sizin eseriniz, çıktıktan sonra siz onun esiri olursunuz.” Çıkan her sözden mükellefiz. Sabah kalktığımızda bütün azalarımız dile yalvarırlarmış. Aman dikkat et senin cürmün küçük ama bizi yakacak olan da sensin, saadete çıkaracak olan da sensin. İnsan ne çekerse dilden çeker. İmam Gazali hazretlerinin bu meyanda ele aldığı kitaplardan birisi de “Dil Belası” adlı eseridir.

                İnsan dilden ne anarsa, kimi kınarsa başına gelmeden ölmezmiş. Rabia el-Adeviyye hazretlerinin yanında birisi dünyayı kötülüyormuş. Hazreti Rabia da sen dünyayı ne kadar çok seviyorsun deyince, kötülüyorum ya nasıl sevgi bu deyince, insan sevdiğini anar andığını sever, dil neyi çok anarsa oraya bağlanır. II. Selim Han der ki “Yeğ tutursa ger zebân ser dahî tutar karar / Ne gelirse nîk ü bed her kişiye dilden durur." Yani dil neyi anarsa baş oraya bağlanır. İnsana gelen iyi ya da kötü şeyler dilden gelir.