Eskiden her şey zordu. Bazı imkânsızlıklar vardı ama yapılması gereken ne varsa azimle yapılıyordu. Şu zamanda ise her bir imkânın olduğu her şeyin kolaylaştığı bir devir. Kolaylıkla istediğimiz ne bilgi varsa ulaşabiliyoruz. Ulaştığımız bilginin doğruluğuna yanlışlığına bakmadan savunuyoruz. Yaşam şartlarının en iyisi olan bolluk bereket içinde yaşayan bir toplumuz. Ne yazık ki rahatlığımızdan dolayı şartların kolaylığından mı bilinmez ama öyle rahatız ki hiçbir zorluğa gelemiyoruz. Daha doğrusu bir iş yapmaktan çekiniyor, yapmıyoruz. İnsanoğlunun fıtratında mı var bilmiyorum, rahatlığa alıştıkça zorluğa göğüs geremiyor.

                İnsanların ağzında pelesenk olmuş bir söz var, eski zamanda her şey güzeldi diye. Şimdi gün 24 saat ise eskiden de aynı idi. Zannedersem bizler değişikliğe uğradık ama farkında değiliz. Kimse kendine bakmadan bir başkasına öğüt vermekten çekinmiyor. Öğüt verdiğin şayet kendi halinde yok ise karşıya etki bile etmiyor. Örnek olmaktan ziyade sözlerin dünyasında yaşadığımız için pek etkileyemiyoruz. Kim neyin çığırtkanlığını yapıyorsa o hal onda yoktur.

                Kadim bir topluluktuk. İnce ve zarif düşünen. Yerde gezen karıncanın üstüne basmayacak bir yapımız vardı. Asimile ola ola ne hale geldiğimizin bizler bile farkına varamadık. Özentili bir yaşam biçimimiz oldu. Kendi benliğimizden özümüzden koptuk bir başkasının halini aldık. Bizlikten çıktık, ruhumuza benlik oturdu. Bu benlik elbet bize kaybettirecek, inşallah erken uyanmamız temennisiyle.

                Edep, hayâ bizim dinimizin temel prensiplerinden ama nedense hep göz ardı ediyoruz. Güzel ahlak kanun maddesi olarak yok ama bunların bizim özümüzde olması gerekir. Çok özeniyoruz başka toplumlara, kendimizden iyice çıktık.