Bu yıl bize hiç iyi gelmedi. Elazığ ve Malatya depremi, Van’da çığ felaketi, kazalar, terör eylemleri ama hiç birisi Çin Virüsü kadar hayatın akışını etkileyemedi.

Tarih boyunca toplumlar, devletler birbirleri ile mücadele etmişler kıyımlar, felaketler doğrudan insan eliyle yapılageliyordu. 2020 yılı ise insanlık tarihinin önemli bir dönemeci oldu. Gözümüzle bile göremediğimiz bir virüs bizi halden hale soktu.

Büyüğünden küçüğüne herkes maske takmaya başladı. Bu halimizi görünce herhalde tarihçi olmam sebebi ile mi bilmem Peçenekler gelir aklıma da gülerim doğrusu.

Sokağa çıkma yasağı arefesinde, herhalde aç kalma korkusu marketleri yağmalamaya, yiyecek içecek depolamaya başladık. Allah toplumumuzu daha büyük felaketlerden korusun. Maazallah büyük bir savaş, kıtlık olsa halimiz nice olur diye düşünüyor ve endişeleniyorum.

 Beyaz sabun, kolonya eski şöhretli günlerine geri döndü. El yıkamanın ilmi inceliklerini seyrederek öğrendik günlerce.

Yeni meslek dallarını öğrendik. Doktorlar, Enfeksiyon Hastalıkları Uzmanları, Psikologlar, Psikiyatristler evimizin müdavimleri oldular. Lüzumsuz gazetecilerden, memlekette ve dünyada ki her gelişmeden anlayan üniversite hocalarından bıkmıştık.

Mesela milli bayramlarda kamyon üzerinde şehri dolaşan mehteran ekibi ile bando takımları, müzik grupları ile tanıştık.

İlk defa cemaatsiz, taziyesiz, çadırsız cenaze törenleri ile karşılaştık. Mezarlıkları ziyaret edemez neredeyse en yakınımızın cenazesine gidemez olduk.

Arsa fiyatlarının hızla artığına şahit olduk. Bahçeli ev, pandemi sebebi ile  apartman dairelerinden kafamızı çıkaramadığımız günlerde hayalimiz oldu.

Toplantılar, paneller, kongreler ertelendi. Okullar ve dersaneler kapandı. Online eğitim hayatımıza girdi. Öğrencileri bilmeyiz ama öğretmenlerde velilerde bu durumdan  hiç memnun olmadılar. Hatta ekran başındaki fedakar öğretmenlere “yattıkları yerden para kazanıyorlar” ithamları başladı.

İlk defa camide namaz yasaklandı. Kaçak Cuma namazı kılanların tutuklandığı bir ülke olduk. Omuz omuza namaz yerine birbuçuk metre hesapları yapmaya başladık.

Dini bayram, milli bayram kutlayamaz hale geldik. Anamızın babamızın elini öpemediğimiz bir bayram sabahı yaşadık.

Akşam gezmeleri, misafirlikler bitti. Sokakta karşılaşan baba oğul cezadan çekindiği için yan yana gelemez oldular.

Kahvehaneler, sinemalar, berberler, lokantalar, AVM’ler kapandı. Servisciler, düğünlerden geçimini sağlayanlar ekonomik olarak perişan oldular. Hazırdan yiyenler, iflas edenler, işsiz kalanlar zaten hayatları çok zor olan küçük esnafımızı tarumar etti.

Evden çıkamayan hane halkı birbirlerini o kadar çok görmeye başladı ki karı koca bu durumdan şikayetçi olmaya başladı.

Ölümleri akşam tablolarda görerek alışsak da bu rakamlar artık birer istatistik olsalar da ölümün bize ne kadar yakın olduğunu göstermesi anlamında belki de bir uyanışa sebep olacaktır.

Bu garip durum bir an önce hem ülkemizi hem de dünyamızı terkeder inşallah. Çünkü Pandemi sadece ekonomimizi, gündelik normal yaşamımızı değil psikolojimizi de etkilemeye başladı.