Nefesini tutan yer ,”ateş koru, köz” denilen Cemre’yle adeta nefes aldı.Dili lâl olanlar gibi kışı sessiz geçirdi,cemrelerden sonra güvercin gibi dile gelecek bekle ve gör. Nasıl elest aleminde Rabbini görüpte mest olduysa Cânın Ruhu her baharda yine Rabbini görür de kendinden geçer.

 Havaya suya ve toprağa düşen cemre, baharı müjdeliyor ,bir kıpırdanış,bir heyecan,bir kor oluyor canlı cansız tüm varlık alemine.Her yeni günde gündüzün uzadığına gecenin kısaldığına şahit ediyor bizi.Her kuru dala su yürüyor cansuyu oluyor ve kadim zamanlardan beri kutlanıyor. Hazreti Âdeme verilen esmanın vârisi olan insan da tabi ki bu değişimden öte değil. Bir ateş koru da onun gönlüne düşüyor cemre misali ;kuru/kederli ve zayıf dallarını kudret elinin  büyüklüğüyle  bayrama çevirmesi  onun da gönlünü bayram yerine döndürüyor.

 Sadece görmek bile düşünceyi coşturmak, kalbi duygulandırmak, talimi esma eden insan için tefekküre yönelmek için yeterlidir.

Kainat kitabı okunmak için daim açıktır.Zaten Bakara süresi 164. ayetinin ilahi kanununa uyduğu için cemre,havaya/suya /toprağa düşer de ağaçlar çiçek açar, dallar meyveye durur.Tüm bu bahar cıvıltısı, eşsiz güzellik kainatın edebindendir .

 Sahi edep de emre ittibadan ibaret değil midir?

 Edep ya huu!...