Köyümüzün ilkokulunun beşinci sınıfındaydım.   

Resim dersinde öğretmenimiz masanın üzerine bir sandalye koyarak üzerine bir arkadaşımızı oturtarak, resmini yapmamızı istemişti.

Dersin sonunda öğretmenim benim yaptığım çalışmayı alarak arkadaşlarımıza ‘’Bakın çocuklar arkadaşınız çok güzel bir resim yapmış. Aferin’’ demişti.

Herkes biri birine bakıyor ‘’Bu da nedir’’ dercesine gülerek eğleniyorlardı.

Zira tüm arkadaşlarımız Öğretmen Okulu imtihanlarına çalışıyor orada da matematik, Türkçe, sosyal bilgisi gibi dersler önem kazanıyordu. Çünkü resim yapmanın önemini ve kıymetini köylüler ve köy çocukları pek bilmiyorlardı.

Arkadaşlarımız ‘’Resim güzel olsa ne olacak. Resim neye yarar. İyi resim yapmak imtihan mı kazandırıyor’’ diye sesli olarak konuşup, gülüşüyor resim yapmayı küçümsüyorlardı.

Öğretmen teneffüsten sonra sınıfa tekrar geldiğinde, aynı konuşma ve tartışmalar devam ediyordu.

Tartışmaları duyan öğretmenimiz’’ Çocuklar sizler şu anda arkadaşınızın yaptığı resme gülerek, bakıyorsunuz. Resim neye yarar; iyi olsa ne olur kötü olsa ne olur diyorsunuz. Resim yapmanın ne büyük bir yetenek olduğunu ileriki yaşlarınızda öğreneceksiniz. Büyük ressamların tablolarının fiyatlarını öğrendiğinizde, onların hayatlarını okuduğunuzda şimdiki düşüncelerinizin ne kadar yanlış olduğunu anlayacaksınız’’ diye uzun uzun anlatmıştı.

Aradan uzun yıllar geçti öğretmen okulunun beşinci sınıfında öğretmenimiz Mehmet ERBİL’ in yaptığım resimler dikkatini çekmişti. O zamanki iş atölyesi dediğimiz bir yeri şahsıma tahsis ederek yağlı boya resim çalışmalarımı başlatmıştı.

Bu yıllar aynı zamanda sağ – sol dediğimiz öğrenci olaylarının yoğun bir şekilde yaşandığı yıllardı. Birçoğumuz sürü psikolojisiyle hareket ediyor, gözümüzün önündeki doğruları göremeyecek kadar kör ve sağır hareket ettiğimizden resim yapmadan pek haberim kalmamıştı.    

Mehmet Erbil öğretmenimizin önderliğinde tuvalimizi, boyalarımızı kendimiz yapıyorduk.

Öğretmen okullarında yediğimiz, içtiğimiz giydiğimiz her şeyi kendimiz yaptığımızdan, hazırcılık yoktu.

Öğretmenim Mehmet Erbil okulun koridorlarına yaptığım iki yağlıboya resmi astığında çok sevinmiştim.

Öğretmenim iyi bir resim yapıp, ressam olmak için kesinlikle ÇAPA ya gitmemizle ilgili telkinlerde bulunuyordu.

Fakat benim değil üç, dört yıl okumaya, bir yıl bile fazladan okuyacak durumum kalmamıştı.

Çünkü bir an önce öğretmenliğe başlayıp bizi bekleyen ailemize maddi ve manevi destek olmamız gerekiyordu.

Bu dediklerimi bugünkü ‘’Seni leylek getirdi’’ sözüne inananlar pek anlayamazlar. Çünkü arkadan gelenler önden gidenlerin o zorlu yolları ne zorlukla açtığını pek kavrayamazlar.

Aradan uzun yıllar geçti. Milli Eğitimde otuz yedi yıl çalıştıktan sonra Allah’ım emeklilik nasip eyledi. Pandemi günleriydi Kovit 19 dediğimiz illet bir virüs tüm dünyada olduğu gibi bizleri kapalı ortamlara mahkûm ettiğinde bende tekrar bir resim yapma hevesi oluştu. Birkaç yağlı boya tabla yaptığımda insanlardaki reisime olan düşkünlük beni çok mutlu etti. İçimdeki resim sevgisi yeniden dürtülendi.