Mülteci bir çocuğun gözünde gördüm imkânsızlığı. Nedenini bilmeden vatanını terk etmiş; dilini bilmediği sokaklara, yabancı bir yere gelmiş. Yüreğindeki umutsuzluğunu neyle dindireceğini bilmeden, bir yabancının tebessümle verdiği çikolatayla bir nebze unutur belki mahzunluğunu. Belki ramazan ayında çorbasının yanında başka yemek olarak imkânsızlığı vardı. Kader onu o yaşta büyütmüştü. Kocaman bir insan olamaya başlamıştı. Onun nasibi buradaydı ama başkaları bu kadar nasipli olamamıştı. Kim ne yaparsa yapsın onlar çocuktu. Bazı durumları hak etmeseler de imkânsız bir hayatın girdabında boğulmaya mahkûmdurlar.

Ümran bebek gibi üstüne bomba düşmemiş, Aylan bebek gibi dünyada bitmez tükenmez oksijen olan ama sadece güç gösterisi için, sadece kapitalizmin yaşaması için insanlar onu karanlık sulara terk edip onun nefessiz kalmasına neden oldular. Sonra ne mi oldu? Biz Müslümanlar toplamda 313 kişi olamadığımız için Allahu Teâlâ görünmeyen bir virüs ile dünyayı evlerin içine hapsetti. Bu virüs ile Yüce Yaradan diyor ki bizlere "Sizler o masumların hakkını savunamadığınızdan, onların haklarını El-Cabbar olan Allah Azze ve Celle korur."

Ramazan bir nebze de bunun için gelmiyor mu? Mazlumun hâlinden anlamak için. Açın hâlinden anlamak için. Yardımlaşmanın, infakın değerini bilmek için. Allah Azze ve Celle diyor ki durumu iyi olanlara: "Ben sana mal mülk verdim, orada yoksulun hakkı var, onu vereceksin. Ben senin elinle münasip gördüm. Bu meyanda Allah Resulü (sav) diyor ki: "Veren el alan elden üstündür." Amma velâkin vermek de her kula nasip olmaz. Sağ el verirken sol el görünmeyecek. Şekilde infak ederken en güzeli, kendinize yakışanı vereceksiniz ki tam manası olsun. Mülk, dünyada kalıcı bir metadır. Amel sizin ile gelecek ahiret parasıdır. Bol bol ahiret parası biriktirmek gerekir.