"Darbeyle gönüllerde yatan ülkü silinmez!
Atsız yere düşmekle bu bayrak yere inmez!...!

Hepimizin bildiği gibi Türk Milliyetçiliği, Türk milletini sevmek, korumak, yükseltmek ve yüceltmek ülküsüdür. Millî kimliği oluşturan unsurlar da millî dil, millî kültür, millî tarih ve o milliyete aidiyet duygusudur. Millet olmak için kültür birliği olmalı, sevinçte ve kederde ortak duyguya sahip olunmalıdır. Daha Mustafa Kemal’in vefatının üzerinden henüz altı yıl geçmişti ki O’nun mirasına aykırı davranılmaya başlanmıştı.

Devletin üst kademesinde, bilhassa Milli Eğitim Bakanlığı’nda, aşırı solcuların üst kademelere tayin edilmesi, huzursuzluk doğurdu. Nihal Atsız 1944 yılında Orhun dergisinin iki sayısında Başbakan’a “Şükrü Saraçoğlu’na Açık Mektup” diye bir mektup yayımladı. Daha önceki bir beyanatında Türkçü olduğunu ifade eden Başbakan’ı tedbir almaya davet ediyordu. Sabahattin Ali tarafından, dönemin Millî Eğitim Bakanı Hasan Âli Yücel’in de teşvikiyle aleyhine açılan hakaret davası için Ankara’ya gelen Atsız, gençler tarafından büyük bir coşkuyla karşılanır.

Bilahare 3 Mayıs 1944’te yapılan duruşmada ve sonrasında büyük kalabalık vardır. Neticede, 19 Mayıs Bayramı kutlamalarında Millî Şef tarafından Atsız ve arkadaşları, ırkçılık-Turancılık yaparak Türkiye’nin komşusuyla (Sovyetler Birliği kastediliyordu.) arasını açmakla suçlandılar. Bunun üzerine tutuklanan Türk milliyetçisi aydınlar, büyük bir zulme maruz kaldı; mahkemelerde yargılandı; tabutluklarda işkence gördüler.

Haksız suçlamalar ve tabutluklar, o ülkücü insanları, Nihal Atsız’ı,  Zeki Velidi Togan’ı, Alparslan Türkeş’i, Fethi Tevetoğlu’nu, Reha Oğuz Türkkan’ı, Hüseyin Namık Orkun’u, Hasan Ferit Cansever’i, Nejdet Sançar’ı, Zeki Sofuoğlu’nu ve diğer büyüklerimizi inançlarından ve ülkülerinden vazgeçiremedi. Bu büyük kutsal mücadeleyi bugün de saygıyla anıyoruz. Bir yıl sonra 3 Mayıs 1945’te hapishanede Türkçülük günü olarak kutlamışlardır. 

3 Mayıs’ta Türk milliyetçilerinin vatan ve millet sevdası yargılanmıştır. Türk milliyetçileri tabutluklarda işkence görmüş, emperyalizmin her çeşidine karşı dik duran Türk milliyetçileri ve Türklük, “öz yurdunda garip, öz yurdunda parya” duruma getirilmiştir.

3 Mayıs 1944, tek adam  diktatöryasına karşı, tek adamlık dayatmasına karşı  yerli ve millî bir başkaldırıdır.

3 Mayıs başkaldırma kültürüdür. 3 Mayıs'ın direniş ruhudur. Teslimiyete hayır deyişidir.  "Ne mutlu Türküm diyene" levhalarının söküldüğü, resmi kurumlardan T.C. ibarelerinin çıkarıldığı bu günlerde, üstelikte sözde milliyetçilerin sustuğu bu günlerde Türk milletinin 3 Mayıs ruhuna ekmek kadar, su kadar, hava kadar ihtiyacı olduğuna inanıyorum.

Bugün ülkemizde 3 Mayıs 1944 olaylarına benzer süreçler yaşamaktadır. Milliyetçilik ayaklar altına alınmakta, Türk milliyetçiliğinin önüne farklı engeller konulup kirli oyunlar tezgâhlanmaktadır.

Dün, Türk milliyetçilerini yıldırmaya, pes ettirmeye çalışanlar kaybetmiş, Türklük bilinç ve şuuru yaşamaya devam etmiştir. Bugün de 3 Mayıs ruhu, Türk milliyetçiliği davası emin ellerde yaşamaya ve yaşatılmaya devam etmektedir.

Dönemin mağdurları olan büyüklerimizi rahmet ve minnetle anıyorum. 3 Mayıs Türkçüler günü kutlu olsun.  Tanrı Türk'ü korusun.