Bir hikayeyi okuduğumuzda ANAFİKİR nedir diye sorduk...

    Güzelim ülkemize diğer bir isim olarak ANADOLU kelimesini en lâyık bulduk.

    Karışım olmayan sade gerçekci renk tonuna ANARENK olarak belirledik...

    Bilgisayarlarımızın en mühim parçasına ANAKART dedik.

    Yollarımızın en güzel olanına ANAYOL diye hitap ettik.

    Bir organizasyona yön veren birimi ANAKUMANDA masası olarak görevlendirdik.

   Doğumdan ölüme kadar ANNE gölgeliği aradık...

    Bebeklikte, bünyesinden verdiği cansuyu sütle hayat bulduk...

    Onun kokusuyla ilk nefesi aldık...

    Düştüğümüzde ah ANNEM diye yakındık, o acısını bizden daha çok hissetti...

    Belki bir çok gereksizliklere efkârlandık, o hüznünü daha çok yaşadı...

Evdeki düzen...
Mutfaktaki ses...
Çantadaki öğünün...
Ütülü gömleğin...
Sobadaki sıcaklığın...
Sofrandaki afiyetin...
İyi ki varsın dediğin...
Dünyadaki meleğin...
Yokluğu cehennemin...
Gülüşünü dünyalara değişmeyenin..
Karşılık beklemeksizin seni her daim sevenin...
Yaslandığın koca bir dağın...
Bayramda öptüğün elin...
ANNENdir mutlu edenin...

*******

    Bir belgesel izlemiştim. Ceylanlar aslanlardan kaçarken yavru ceylan geride kalıp aslanların arasında kalmıştı. Onu gören annesi ise tekrar geri dönüp o aslanların arasına kendini bırakmış ama yavrusu oradan uzaklaşana kadar arkasından bakıp emin olana kadar teslim olmamıştı...

    İşte annelik böyle bir duygu...
Evlâttır onun dünyası...

    Anne dünyadaki cennetini evladının gülüşüne, Mevlâ ise ayakları altına sermiş...

    Hayattayken sahip olduğunuz cennetin bahçesinin bilin kıymetini. Kaybettiğin zaman, arı olsan ne yazar, kovan dolduracak bal bulamazsın...

    Vefat eden bütün annelerimize yüce Allah'tan rahmet diliyor,
hayatta olanların ise anneler  gününü kutlarken, sonsuz saygı ve hürmetlerimi sunuyorum...