Kudüs'ün tarihî sahnelerinden birisi de Selahaddin Eyyubi'nin fethidir. Selahaddin Eyyubi cuma hutbesi irad ederken genç bir çocuk kalkar ve "Kudüs işgal altındayken sen burada konuşuyorsun" der. Selahaddin Eyyubi cevap vermez. Ertesi gün sabah namazı kıldırırken döner ve cemaate dünkü genci sorar, ses gelmez, çünkü genç sabah namazına gelmemiştir. Cemaate "Sabah namazına camiye dahi gelemeyenler, Kudüs'ü nasıl fethedecek?" der. Kudüs meselesi Müslümanların meselesi amma velakin bütün İslam coğrafyası, bizler de olmak üzere kınamaktan başka bir şey yapmıyoruz. Bizleri Yaratan El-Cabbar olan Allahu Teâlâ, istediği her şeyi zorla yaptırmakla muktedir olan bir yaratıcı, Kudüs'ü işgal altından kurtaramaz mı? Elbet kurtarır ve kurtaracaktır. Ama bizler neler yapıyoruz. İslam fıtratı üzerine doğan bizler daha Allah'ın emir ve yasaklarını yerine getiremez iken, daha sabah namazına camilere gidemez iken nasıl Kudüs'ü fethedeceğiz?

Allah'ın ilk emri namaz, oruç, zekât değildi. Allah'ın ilk emri cihattı. Cihat illa kılıçla mı olacak? Kimi kalemiyle, kimi sözüyle, kimi parasıyla, kimi öğrenci yetiştirerek; kimi görevini tam manasıyla ihya ederek... Siyonist biliyor bizi, bize inen Kuran-ı Kerim’i dahi okumuyoruz. Okusaydık, anlamını bilip hayatımıza tatbik etseydik vallahi dünyada Müslümanların karşısında kimse duramaz. Avrupa’nın karanlık çağda, Ortodokslar, Katolikler ve Protestanların nasıl birbirlerini öldürdükleri, engizisyon mahkemelerinde nice işkence yaptıkları aşikâr. Kendi memleketlerinden kaçıp Müslüman beldesi olan Osmanlıya sığınırlardı. Bunları bizim tarihlerimiz değil kendi tarihleri yazar. Biz Müslümanlar kendi dinimizden olmayana bile adaletle yaklaşır, onları koruruz.

Bu ümmetçilik şuuru gelmeden, sabah namazlarına cemaate gelmeden, Allah'ın emir ve yasaklarını tam manası ile hayatımıza tatbik etmeden, Kudüs aşkı sadece sözde kalır vesselam. Peygamber Efendimiz (s.a.v.) der ki "Müminler birbirlerini sevmekte, birbirlerine acımakta ve birbirlerini korumakta bir vücuda benzerler. Vücudun bir uzvu hasta olduğu zaman, diğer uzuvlar da bu sebeple uykusuzluğa ve ateşli hastalığa tutulurlar.” (Buhârî, Edeb, 27; Müslim, Birr, 66). Vücudun her tarafı ağrıyor, bir türlü iman ilacını almıyoruz. Bizi futbolla, diziyle, sosyal mecra ile oyaladılar. Yapamazsınız dediler, özümüzü unutturdular. Bizler imkânsızı başaran bir toplumuz, küffarın karşısında dik, mazluma merhamet, Yaradana secde halindeyiz. Bir silkinip kendimize dönmemiz lazım. Dolmabahçe Sarayı’nın kapısında şöyle bir yazı mevcut "Cümle mazlumların kapısı" bu kapı öyle bir kapı... Mescid-i Aksa'nın duvarında o muhteşem sloganı da unutmayalım" لن تركع أمة قائدها محمد" "Komutanı Muhammed (s.a.v.) olan bir ümmet boyun eğmez."

Bedir'de 313 sahabe destan yazmadı mı? Fatih Sultan Mehmet karadan gemileri yürütmedi mi? Yavuz Sultan Selim çölü geçmedi mi? Bunlar nasıl oldu? Tam bir iman ile oldu. Allah’ın ipine sımsıkı sarıldılar. Serden geçtiler, tek dertleri İslam-i mubindi. Allah elbet kendi nurunu tamamlayacak, bizle veya bizsiz. Tamamlarken karınca misali yolumuz belli olacak mı?