Bir yer var insanın gömüldüğü, sessiz sedasız, ezansız, kimsenin bilmediği, gömenin her daim hissettiği, uçsuz bucaksız bir yere. Hatırladıkça, bazen özlediği, bazen hüzünlendiği, bazen de yüzünde oluşan bir tebessüm ile yâd ettiği. Hatıralara bakıp bir ah geçirdiği, gelmeyecek günlerin bazen pişmanlığı sarar bedenini. Geri gelmeyecek anlılarla doludur. Fotoğraflarda arar özlediklerini, uzun uzadıysa baktıkları. Pişmanlık fayda vermez. Keşkelerle doludur hayatı. Hayallere dalar ama hep hayallerde kalır. Çıkarır koyar hatıraları bir adım öteye gidemez, hüzünlenir yanar yüreği. Uzanmak ister uzanamaz, çağırmak ister çağıramaz zaman geçmiştir, geri döndüremez. Hep elinden gidince anlar değerini.

Gece karanlık çöktüğü zaman, buhranlık sarar tüm benliğini. Bazen yıldızlara bakar, tefekküre dalar. Rüzgârın bedenine hissettirdiği soğukluğu bile hissedemez olur. O arayış içinde olur ama bulamaz bulmak istediğini. İmkânsızlıklar girdabında kaybolur anıları.

İnsanın gömüldüğü yer gömen kişinin kalbidir. Hep orada kalır, kimse bilmez, bildirmek istemez. O yürek bazen kırılır, bazen sevinir, bazen hüzünlenir. O kalp çok mühim bir organdır. Hüznü, kederi, sevinci, her duyguyu yaşar. Peygamber Efendimiz (sav) der ki " Kalp kırmak Kâbe’yi yakmaktan daha günahtır”. Orada yaşanır tüm özlemler, tüm hasretler. Çok iz olup ama izini bile göstermeyen tek yerdir. Bilmezler ki insan kırdığı yerden kırılır.

Hayat böyle gelir geçer. Güzel bir insan der ki " bir iyilik yapın yüreğim incilmesin. Yürek bu inciliyor bazen, bir sözden bir davranıştan. Hayat hızlı akıp giderken, bazen neye üzüleceğini bilmiyor insan. Geçen zamana mı, pişmanlıklarına mı, kırdıklarını mı, kırıldıklarına mı? Bir şekilde geçiyor zaman öyle ya da böyle. Karacaoğlan der ya "Sağ olsam gelmez idin / Öldüm yasa mı geldin?” diye. Mühim olan sağ iken kıymet bilmek gerek.

Bazen kalbe gömülen insanlar tekrar canlanabiliyor, ya toprağa gömülenler? Gidip de geri dönmeyenler? Toprak aldığını geri vermiyor. Elbet herkes bir gün göçüp gidecek. Giderken hayata dair bir iz bırakalım, kalplere değil.