Biz bozkırın çocukları bilmezdik güneşin mehtaba vuran kısmını. Biz sarının bütün tonlarını bilirdik amma velakin mavinin tonlarını ancak gökyüzüne bakar anlardık. Geç kaldık bazen hayallerimize, kavuşamadık istediklerimize. Papatyalarla, gelinciklerin ahenkli dans edişini seyreder, gözlerimize dokunan hazzı temaşa ederdik. Denize nazır bir yerde bir yudum çay içemedik ama yüreğimiz engin denizler kadar genişti. Bizler elimizdekinin kıymetini bilmeyi bildik, elimizde olmayanlar için yanıp tutuşmadık. Hak etmediğimiz şeylerin peşine düşmedik. Elimiz nasırdı ama gönlümüz pamuk gibi.

Gecenin bir yarısı soğuk toprağa sırtımızı verir, gökyüzünde yıldızlara bakar, tefekküre dalardık. Yıldızlar ile hemhal olur, ayın revnaklığını izlerdik. Rüzgârın eşsiz sesinden çıkan o nağmeleri ağaçların sallanışları ile birlikte ruhumuzu dizginleyen melodilerle sükûnetin tadını çıkarırdık. Çayın közde pişeni bir başka tat verirdi damaklarımıza. Yanında sohbeti yapan yaşlı amca tatlandırırdı çaylarımızı. Sözü kesilmeden can kulağı ile dinlenir, verilen öğütleri kulağımızda yankılanırdı.

Soğuk bir başka olurdu. Kuru ayaz yakardı ellerimizi, yüzlerimizi. Ayazdan çatlardı ellerimiz, kermeleşirdi yüzlerimiz. Kışlarımız ne kadar soğuksa da insanlarımız o denli sıcakkanlı idi. Yağmur yağdığında toprak kokusunu çekerdik içimize. Topraktan yaratıldık diye severdik belki de.

Teknoloji çok rahatlık getirdiyse de bazı örf ve adetlerimizi de değiştirdi. Şimdi ise postmodern dünya bizi evlerimize kilitledi. Olmayacak hayallere daldırdı. Teknoloji ne kadar hayatımıza girdi ise bizi birbirimizden o kadar uzaklaştırdı. Evde başköşede duran televizyon, sohbeti, dertleşmeyi bitirdi. Herkesin her gün dizileri... Örfümüze âdetimize uymayan diziler programlar mevcut. Sosyal mecrada beğenilme arzusu ayyuka çıkmış.

Teknolojinin girdabına kapılıp gitmiş gençler. Kimi oyun peşinde, kimi ünlü olmak, kimi kolay para kazanmak. Herkes bir serzeniş içinde. Kimse taşın altına elini koymak istemiyor. Sorunun muhtevasını biliyorlar ama çözüm üretmiyorlar. Bu girdap büyüdükçe büyüyor bizler seyretmekten başka bir şey yapmıyoruz. Kendi güzel, düşüncesi güzel bir zat-ı muhterem derdi ki "Evde duran kara kutu/ Bizim çocukların putu/ Ehli küfür çekti şutu/ Kalemize gol eyledi."