Tuttuğumuz, gördüğümüz, umut ettiklerimiz, dayanak olarak hissettiklerimiz yok olmaya, kaybolmaya mahkûm olduklarını anladığımız zaman, kaybolması mümkün olmayan, dayandığımız da her daim dayanağımız olan, umut ettiğimiz zaman umudumuza bir şekilde cevap verene, sımsıkı sarılmamız lazım değil mi?

Zifiri karanlığın deminde yolumuzu kaybettiğimizde, aydınlık ufuklara doğru yolumuzu gösterene, dünya meşakkatleri kement atıp bizi daralttığında, bizi bizden iyi bilenin kapısına varmamız gerekmez mi?

Doğduğumuzdan ölümümüze kadar her ne zorluk var ise sığınacağımız tek liman olan, maddi manevi ne kadar derdimiz var ise çözüme kavuşturacak olan bir makamı görmezlikten gelmek, körlük değil de nedir sizce?

Dünyalık işimiz için gittiğimiz kapıya, birden fazla vardığımız zaman, bazen serzenişte bulunabilirler. Ama tek bir kapı var ki, her çalışımızda kapının sahibi buyur edeceğini bildiğimiz halde gitmemek nedir sizce?

Hastalandığımızda, nasıl ki doktora başvuruyoruz. Hatta bazen araştırma yapıp, en iyisine gitmek için çabalıyoruz. Bize verilen tetkik sonuç da, verilen ilaçlardan, yapılan tedavilerden iyileşmemizde katkıda bulunan doktora, minnet borcu duyuyoruz. Doktor ve ilaç tabi ki olacak ama onlar şifaya vesile şifa Allah’tan. Peki, bize bu kadar sağlıklı hayatı verene hiç teşekkür etmek aklımıza geldi mi?

Hayatımız boyunca, bize yapılan iyilikler neticesinde ahde vefa gösteren insanlar olduk. Gerçi bazı insanlar yapılan iyilikleri görmezden gelir veya yapmasaydın derler de neyse... Yapılan yardımın büyüklüğüne göre karşı tarafa olan minnet borcumuzu hayatımız boyunca unutmayız. Cemil Meriç der ki" Yapılan iyiliğin karşılığını beklemek manevi tefeciliktir." Yapılan her ne güzel iş var ise unutmamız lazım bizim fıtratımıza yakışan budur. Ahde vefa ayrı, yapılan iyiliğin karşılığını beklemek ayrı, arada ince bir nüans vardır farkında olmak gerek. Hayatımızda o kadar güzellikler, iyilikler dolu ki... Peki, bu kadar iyiliği bir arada sunan, yaşam kalitemize baktığımız zaman, bize bahşedilen hayatımızı biraz da olsa tefekkür ettiğimiz vakit, verene minnet borcu olduğu aklımıza geldi mi?

Neye sarılırsak sarılalım, neyin peşinde koşarsak koşalım elbet kaybolmaya, yok olmaya mahkûmdur. Bizler kaybolmayan, yok olmayan ezeli ve ebedi olan Allah azze ve celleye sımsıkı sarılmamız lazım. Onunla olan neyi kaybetmiştir, Onsuz olan kazandığını tahmin eder ama kaybetmiştir.