Aşk’ın sözlük anlamına baktığımızda, aşırı sevgi, bağlılık anlamına gelir. Farsça kaynaklarda ise şiddetli, candan sevmek manasında kullanılır. Arapçadan gelen sarmaşık anlamında da tabir edilir. Bilinir ki sarmaşık tutunduğu her canlıyı elbet öldürür. Aşk denilince dimağlarımızda bir kadına bir erkeğe bağlanmak akıllara geliyor. Ya da madde tasarrufunda metaya da bağlılık da olabilir. Kişiden kişiye değişen aşk, bazen paraya bazen makama bazen bir hayvana da olabiliyor. Yalnız genel manada ise kadın ve erkek ilişkisi olarak savunuluyor.

 Mevlana hazretleri Mesnevisi’nde geçen bir kıssada şöyle anlatım vardır; “Geçmiş zamanlarda âşık olan kişi, âşık olduğu kişinin kapısını çalar ve içerden bir ses gelir: “ Kim o” kapı önünde ki âşık ise, “Benim” der. İçerde ki ses ise “Hâlen sen mi varsın” der. Yani benlik mefhumundan kurtulmadan gidilen kapıdan kovulur. Burada denilmek istenen mücerret anlayış, âşık olan öyle bir aşka sahip olmalı ki, benlik kalkmalı tam manasıyla “o” olmalı. Âşığın adını sorsan maşukun adını söyler. Çünkü onla hem dem olmuştur. Çayın içindeki şeker misali erimiştir maşukta. Bütün benliğini saran, yokluğunda nefes darlığı çeken birisi olur. Serden geçmiştir sevgili için.

Tasavvufta ise mahlûkun bir mahlûkata âşık olması caiz değildir. Peki, bu söz ne anlama geliyor? Âşık olduğumuz, sevdiğimiz ne var ise elbet göçecek bu dünyadan, bizi yalnız bırakacak, sevginin büyüklüğüne göre ise bizde bıraktığı boşluğu kimse dolduramayacak. Ölmeyen, yok olmayan, bizim her daim yardımcımız olan, bizlere bu dünyada bu kadar güzellikler bahşedene âşık olsak, hem bu dünyada kurtulanlardan oluruz, hem de diğer dünyada. Her insanın âşık olma istidadı vardır. Biz bu istidadımızı kime nasıl verdiğimiz önemli. Yani bizi yaratana, Allah’a âşık olmalıyız. İnsan doğrudan yaratana âşık olamayabilir. Mecnunun Leyla’yı görünce; “Sen Leyla isen benim içimdeki Leyla kim?” der. Leyla’dan Mevla’ya bir yol gider. Kalpte iki aşk olmaz vesselam. Aşk şirki kaldırmaz. Aşkın tanımı yoktur. İlla bir tanım istenirse, bilen söylemez, söyleyen bilmez. Üstad Necip Fazıl’ın dediği gibi;

Falan, dağın ardında;

Seslen, seslen, işitmez

Filan toprak altında;

Göz yasları diriltmez

Neye vardın, vardın da?

Ufuk varmakla bitmez.

Bir şey göster kadında,

Tılsımını eskitmez

Yâr o ki, hep yadında;

Eskimez ve eskitmez.

Muradı muradında,

Seni bırakıp gitmez.